Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

...στη Γνώση


Συνέχεια του άρθρου "Από την Πτώση"

Πονάμε γιατί μαθαίνουμε λοιπόν. Όσο πιο πολλά ξέρουμε τόσο πιο πολύ υποφέρουμε. Όλοι μας λίγο πολύ νοσταλγούμε τη ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας. Όλοι μας έχουμε πει πάνω κάτω το "κάθε πέρυσι και καλύτερα". Αυτή η νοσταλγία του παρθένου παρελθόντος οφείλεται ακριβώς στο ότι εκεί νομίζουμε ότι υπάρχει ασφάλεια και θαλπωρή να μας περιμένει. Η ζωή γίνεται όλο και πιο περίπλοκη με τα χρόνια, ο κόσμος γίνεται όλο και πιο ακατανόητος, οι άνθρωποι αψυχολόγητοι, τα θέλω μας μάς εξουσιάζουν για τα καλά και γενικά μπλέκουμε σε δίνες από επιθυμίες, απωθυμένα και ευθύνες. Λογικό να αναζητούμε λοιπόν μια παρηγοριά, μια στιγμή γαλήνης στο παρελθόν. Το θέμα είναι όμως ότι δεν υπάρχει παρελθόν, όπως δεν υπάρχει και μέλλον. Αυτά είναι μόνο φαντασιώσεις.

Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος ταξιδεύει στον ωκεανό του πόνου, σε έναν κόσμο που δε χαρίζει και δε χαρίζεται, σε μια πραγματικότητα που φρενάρει και πατά κάτω το όνειρο, σε έναν κόσμο που είναι βουτηγμένος στο κακό και στο άδικο. Και όσο πιο πολλές ερωτήσεις κάνει ο άνθρωπος για να εκλογικεύσει αυτό το χάος που βρίσκεται γύρω του, τόσο πιο πολλά μαθαίνει. Και αυτά που μαθαίνει τον πονάνε όλο και πιο πολύ. Είμαστε όντα επιρρεπή στον κόπο και στον πόνο. Ενώ ξέρουμε ότι πρέπει να κοπιάσουμε για να αποκτήσουμε κάτι, δουλεύουμε σκληρά γι' αυτό και το απολαμβάνουμε. Ενώ ξέρουμε ότι θα μας πονέσει αυτό που θα μάθουμε, ρωτάμε, ψάχνουμε και αναζητούμε γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε αλλιώς την ακόρεστη περιέργειά μας. Και πάλι καταλήγουμε στην αντίφαση που χαρακτηρίζει κάθε σπιθαμή της ύπαρξής μας. Είμαστε όντα αντιφατικά. Θέλουμε να κοπιάζουμε για να γευτούμε τον καρπό του κόπου μας. Θέλουμε να βασανίσουμε τη σκέψη και την ψυχή μας προκειμένου να ικανοποιήσουμε τη δίψα του μυαλού μας.

Αφήσαμε αυτό το μέγα ένστικτο της περιέργειας, της λαχτάρας για γνώση αχαλίνωτο στους αιώνες. Και ανταμοιφθήκαμε. Εξελιχθήκαμε. Διαπρέπουμε. Ακόμα και τώρα διαπρέπουμε κι ας μην είναι πουθενά φανερό. Επιβιώσαμε και μάθαμε. Πιστέψαμε τυφλά στα δόγματα γιατί φοβόμασταν. Τα αμφισβητήσαμε και πέσαμε στη φωτιά γι' αυτό, ματώσαμε και αλληλοσκοτωθήκαμε γι' αυτό. Μισιόμαστε ακόμα, αλλά πλέον ξέραμε. Και αφού μάθαμε, ανοίχτηκε ένας δρόμος μπροστά μας. Κι αυτός μετά έσπασε σε χιλιάδες, εκατομμύρια μικρά και μεγάλα μονοπάτια που οδηγούν στο άπειρο, στο άπειρο της Γνώσης.

Το φεγγάρι και ο ήλιος είναι η γειτονιά μας. Τώρα ξέρουμε για έναν γαλαξία και ένα ατέλειωτο σύμπαν που και το ίδιο ακόμα δεν έχει καθορίσει τα όριά του. Επιστήμη και τεχνολογία μας βοήθησαν να εξερευνήσουμε κάθε γονιά του πλανήτη μας. Πλέον δεν υπάρχει τίποτα αχαρτογράφητο. Και έτσι μπορέσαμε και στραφήκαμε ξανά στον άνθρωπο. Ξεκλειδώνουμε ένα ένα με μικρά βήματα τα μυστικά της γέννησης, σπάμε το DNA, το μαθαίνουμε. Έχουμε καταφέρει να χτυπήσουμε την πόρτα του μεγαλύτερου λαβυρίνθου στο σύμπαν, του ανθρώπινου μυαλού και της ανθρώπινης ψυχής. Υπάρχει όντως ελεύθερη βούληση; Τι είναι ψυχή, όντως υπάρχει; Μπορούν τα πάντα να συνδέονται στο σύπαν και αν ναι, τότε ποια η δύναμη που τα κρατά σε μια τέτοια δόνηση που παραμένουν όλα ενωμένα; Υπάρχει τελικά Θεός, πώς είναι; Ίσως τα βιβλία να μην έλεγαν και τόσα ψέματα. Ίσως εκεί είναι καταγεγραμμένες όλες οι αλήθειες του κόσμου, απο ανθρώπους για ανθρώπους σε μια απλή γλώσσα. Σήμερα ίσως απλά επαναδιατυπώνουμε όσα ήταν γνωστά εδώ και χιλιάδες χρόνια. Απλά τώρα το κάνουμε με μικροσκόπια, τηλεσκόπια, τύπους, πειράματα, δείγματα, πορίσματα, έρευνα, μελέτες, με υπολογιστές, με κάθε λογής εργαλείο που μας προσέφερε η προηγμένη μας νόηση. Αλλά το πρώτο, το βασικό εργαλείο, το αρχαίο ένστικτο που μας πήγε από τις ρίζες των δέντρων στους πρόποδες του ουρανού είναι ένα και δεν έχει αλλάξει μέσα στο χρόνο. Το Γιατί. Δε σταματήσαμε ποτέ να ρωτάμε, δε σταματήσαμε ποτέ να θέλουμε να μάθουμε, δε σταματήσαμε ποτέ να παλεύουμε και να μαχόμαστε για να γίνουμε κάποτε αυ΄το που προοριζόμασταν ανέκαθεν να γίνουμε. Σε κάθε αστερισμό, σε κάθε σπηλιά, σε κάθε βιβλίο, σε κάθε σκοτεινή γωνιά της ψυχής μας ψάχνουμε τον πατέρα μας, ψάχνουμε το θεό μας. Να ενωθούμε ξανά μαζί του και να γίνουμε ένα με αυτόν, για πάντα.

Γι' αυτό λοιπόν είναι ευλογημένη κάθε σταγόνα αίματός μας, κάθε κραυγή πόνου μας, κάθε στιγμή απελπισίας μας και κάθε στιγμή που ξανακοιτάμε τους φόβους μας κατάματα και εγειρόμαστε. Είμαστε ένα γένος μαχητών, κι ας μη το βλέπουμε, κι ας μη το θέλουμε, κι ας μη μας νοιάζει. Ακολουθούμε την κληρονομιά αυτών που μας έδειξαν αυτό το φωτεινό δρόμο της Γνώσης και τη συνεχίζουμε. Υπακούμε στο πρόσταγμα αυτών που πρώτοι αμφέβαλαν και αμφισβήτησαν και το κάνανε χωρίς αιτία. Το κάνανε γιατί απλά αγαπούσαν όχι τους δικούς τους, όχι τους ανθρώπους αλλά όλη την Ανθρωπότητα. Υπέφεραν, μάτωσαν, έκλαψαν, πόνεσαν, κόπιασαν, απομονώθηκαν, γελοιοποιήθηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από τα ίδια τα παιδιά τους, εμάς. Και το κάνανε από αγνή αγάπη, αγάπη τέτοια που μόνο ο θεός μπορεί να δείξει. Χρέος μας ιερό να συνεχίσουμε αυτό τους το έργο με αυταπάρνηση στους αιώνες.

 Και θα το συνεχίσουμε. Θα έρθουν κι άλλοι σαν αυτούς. Κι άλλοι φωτοδότες θα μας επισκευθούν και θα μας πουν τις θείες εμπνεύσεις τους, θα μας δώσουν απλόχερα τα δώρα τους, γιατί οι ίδιοι πιστεύουν ότι εμείς είμαστε το δώρο της Πλάσης. Κι εμείς με τη σειρά μας θα τους αγνοήσουμε, θα τους υποπτευθούμε, θα τους φτύσουμε κατάμουτρα, θα τους μισήσουμε, θα τους φυλακίσουμε και θα τους χτυπήσουμε εκεί που πονάνε πιο πολύ. Θα γίνουμε οι αχάριστοι τιμωροί τους, οι δήμιοί τους, θα τους γυρίσουμε την πλάτη, θα τους σκοτώσουμε με τον πιο βάναυσο τρόπο. Κι έτσι εκείνοι θα γίνουν αυτό που πρέπει. Θα γίνουν οι Φάροι της Ανθρωπότητας. Θα είναι εκέι πάντα αθάνατοι και θα μας δείχνουν το φως όταν θα χανόμαστε στο σκοτάδι της άγνοιας. Γιατί αυτοί ήξεραν και το τίμημα της Γνώσης τους ήταν βαρύ. Αυτός που ξέρει έχει χρέος να λυτρώσει τους άλλους, αλλιώς κι ο ίδιος δε θα λυτρωθεί ποτέ. Αυτός που πραγματικά ξέρει, δεν είναι δυνατόν να απελπίζεται. Αντίθετα, γεμίζει ελπίδα και δύναμη, γίνεται Ήλιος που φέρνει φως σε όλους αδιακρίτως, είναι για όλους και ανεξάντλητος. Γίνεται ένας Νέος Εωσφόρος, ένας νέος Σωκράτης, ένας νέος Τέσλα, ένας Νέος Πυρφόρος Προμηθέας...

Δόξα στους Ματωμένους Πατέρες μας!


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου