Τετάρτη 1 Οκτωβρίου 2014

Miss- Άνθρωπος Adversus (Όλα ή Τίποτα)

Γραφτήκανε διάφορα μέσα στο περασμένο έτος. Από τη μία έψαχνα το πώς ένας Χαομαιλέων έχει τη δύναμη να ανταπεξέλθει στις πουστιές που του κάνει η πραγματικότητα. Από την άλλη ισχυριζόμουν και ακόμα το κάνω πως ο άνθρωπος, όσο πιο πολύ μαθαίνει, τόσο πιο πολύ πικραίνεται. Πιστεύω πως κάθε βήμα προς την κατεύθυνση της Γνώσης, της όποιας γνώσης ισοδυναμεί με ένα χαστούκι έντασης βόμβας υδρογόνου. Μικρότερος έλεγα ότι δεν υπάρχει κάτι που να μου γεννά ενθουσιασμό, στα έργα, στις πράξεις και πόσο μάλλον στα λεγόμενα των ανθρώπων. Συνεχίζω να μη συναρπάζομαι, να μην έχω κάποια θετική προσδοκία από την όποια συμπεριφορά τους. Τους θεωρώ τίγκα προβλέψιμους, το γεγονός δε πως δεν μπορώ να τους μανιπιουλάρω είναι καθαρά ζήτημα χαρακτήρα και μιας κάποιας προσωπικής ηθικής που μου το απαγορεύει από τα γενοφάσκια μου και υπακούω με όλο μου το είναι. Ίσως γι' αυτό να μην εντυπωσιάζομαι. Επειδή κάθε φορά με βγάζουν ασπροπρόσωπο ως προς τις προβλέψεις που κάνω γι' αυτούς, για τη ροπή τους... προς το χειρότερο φυσικά.

Ωστόσο πάντα τα άτιμα τερατάκια μου φυλάνε και μια εκπληξούλα. Φίλε αναγνώστη, αν υπάρχεις στην άλλη πλευρά, κράτα ως δεδομένο αυτό. Η εκπληξούλα είναι δυσάρεστη. Το χειρότερο δε είναι ότι οι άνθρωποι το έχουν εύκολο να γαμάνε ψυχολογίες και σε συνδυασμό με το ότι δεν έχουν ούτε δείγμα χιούμορ μέσα τους το κάνουν πολύ πιο επίπονο το όλο σκηνικό.

Εννοείται πως μιλάω κατά βάση σε προσωπικό επίπεδο αλλά όλα αυτά δίνουν ένα δείγμα γραφής και στο συλλογικό. Είναι σφάλμα να περιμένουμε ανθρώπους 23, 24, 25 ετών να συμπεριφερθούν ως σωστοί "πολίτες" όταν δεν μπορούν να διαμορφώσουν ένα κώδικα ηθικής μέσα τους ώστε να μη καψωνάρουν τους άλλους τριγύρω λες και τους χρωστάνε τίποτα. Γενικά είναι σφάλμα να περιμένεις ο,τιδήποτε από ανθρώπους που δεν ξέρουν τι θέλουν, ποιοι είναι, που δεν ξέρουν να αναλαμβάνουν ευθύνη των πράξεών τους. Και αυτοί οι τύποι κατά κάποιο τρόπο καλούνται να μας βγάλουν από τα σκατά όταν έρθουν στα πράγματα. Όταν το μόνο που γνωρίζουν είναι να αλλάζουν γκαρνταρόμπα κάθε εξάμηνο και κινητό κάθε χρόνο. Όταν ξέρουν μόνο να δείχνουν, να δείχνονται, να δηλώνουν και να μην το βουλώνουν.

Εννοείται λοιπόν πως μιλάω σε προσωπικό επίπεδο. Επίσης εννοείται ότι ο όποιος θυμός ή πιο καλά καμουφλαρισμένη λύπη μου πηγάζει από εξίσου προσωπικές εμπειρίες. Είναι δραματικό όταν ο κόσμος δεν ξέρει τι του γίνεται να έχει και απαιτήσεις από τη ζωή. Οι άνθρωποι είναι μικρά χάη... Μοιάζουν με μικρά κωλόπαιδα που ζητάνε από τους πατεράδες τους μπάλες με γωνίες για να τις χρησιμοποιήσουν ως σκαμπώ στο δωμάτιό τους. Είναι κακομαθημένοι και βρίσκουν παράλογο ότι δεν εισακούγονται. Ακόμα χειρότερα τρώγονται με τα ρούχα τους αλλά σκίζουν και όποιον είναι τριγύρω τους και ίσως έχει κάποιο δράμι μυαλό παραπάνω για κακή του τύχη.

Σας τα έχουν πει λάθος φίλοι μου. Η κατάθλιψη είναι επικοινωνιακώς μεταδιδόμενη ασθένεια. Μπορεί να μη σκοτώνει σαν το AIDS ή τη ζομπίτιδα των ναρκωτικών αλλά μετρά πολύ περισσότερα θύματα από κάθε άλλον κοσμικό serial killer. Οι φορείς είναι αυτοί που δηλώνουν "ευάλωτοι". Οι αληθινά ευάλωτοι όμως είναι αυτοί που δεν το δηλώνουν, γιατί αυτοί είναι οι όντως ευάλωτοι. Sorry για το μίνι mindfuck αλλά νομίζω ότι αποδίδει πολύ καλά την παρούσα κατάσταση στον 21ο μεσαίωνα. Παντού και πάντα βέβαια υπάρχει και αυτή η τραγική ειρωνία που εμένα προσωπικά μου προκαλεί ένα μειδίαμα ικανοποίησης (αφού όπως είπαμε σας ξέρω απ' έξω κι ανακατωτά μικρά ζαχαρώδη σκατάκια) αλλά και θλίψης συνάμα. Η τραγική ειρωνία έγγυται στο γεγονός ότι οι ψυχολόγοι πεινάνε! Δεν ξέρω αν η δουλειά τους έχει κάποιο επιστημονικό αντίκρυσμα αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα. Δέχονται τη λάθος πελατεία. Αυτοί που έχουν προβλήματα, αυτοί που έχουν πέτσα πιο σκληρή και από δόντι δράκου, αυτοί που έχουν φτιάξει τον προσωπικό τους γαλαξία με επίκεντρο την ψωλή ή τη σπερμοδόχο τους, αυτοί κυκλοφορούν έξω ως υγειείς και cool τυπάκια. Οι άλλοι ψάχνουν, ψάχνονται, τους ψάχνουν και πάνε να χάσουν τη μπάλα γενικά, και τελικά αυτοί κινδυνεύουν να χρήζουν βοηθείας. Πολύ κακή φάση. Αλλά τι να λέμε; Ο λόγος για όλο αυτό το σκηνικό είναι απλός, γιατί έτσι! Μην τα ξαναλέμε!

Κάτι τέτοιοι λογισμοί, κάτι τέτοια σκηνικά με κάνουν οικειοθελώς να αποσύρομαι από τα πολύ εγκόσμια. Ο Διογένης το είχε θέσει πολύ σωστά ψάχνοντας για άνθρωπο με ένα φανάρι στο χέρι μέσα στα σκοτάδια της Αθήνας. Χιλιετίες μετά, στην ίδια πόλη, στην ίδια μπουρδελότρυπα, στο ίδιο σκοτάδι μπορεί και χειρότερο, οι αντικοινωνικοί, οι τρελοί και οι μισάνθρωποι προσπαθούν να βάλουν φρένο στο χάος. Σε ένα χάος που πια δεν τρομάζει μα συναρπάζει. Ένα χάος όχι αποκρουστικό μα τσι μοδός. Ας πούμε λοιπόν μια ακόμα αλήθεια. Ο πάτος ως προς την ποιότητα ενός ανθρώπου και μιας προσωπικότητας είναι θέμα επιλογής ξεκάθαρα, δεν τον καθορίζει ο γκρεμός αλλά αυτός που πέφτει. Η αναζήτηση με το φανάρι έχει χρόνια που γίνεται από μένα. Ελπίζω (δεν πολυχρησιμοποιώ αυτό το ρήμα) να το κάνουν κι άλλοι.

Ίσως να φταίει που μεταφράζω όλο το φάσμα της καθημερινής προσωπικής μου ζωής σε σύμβολα. Παντού λοιπόν συμβολικά σκοτάδι από τότε που με θυμάμαι. Δύο επιλογές είχα. Ή θα μάθαινα πως το σκοτάδι είναι το μόνο που μπορείς να δεις ή θα έβρισκα ένα άλλο σημείο αναφοράς. Το βρήκα. Ήταν το φως. Το φως που κάνει τον άνθρωπο να αρκείται σε αυτά που πρέπει, να είναι καθαρός, να ρωτά τον εαυτό του για το αν επιθυμεί κάτι ή κάποιον, να το δηλώνει έμπρακτα, άφοβα, ξεκάθαρα κι ωμά. Να ακολουθεί την επιθυμία και να καίγεται από αυτή με ένα μόττο "Όλα ή τίποτα".

Όλα ή Τίποτα


Όλα ή τίποτα λοιπόν. Με αυτό το μόττο πορεύομαι και ψάχνω για φάρους μέσα στο βούρκο. Τα σπίρτα, οι κροτίδες και οι φτήνιες δε με συγκινούν καν. Αν βλέπω κάτι μέσα σε κάποιον είναι γιατί όντως κάτι φωτεινό υπάρχει. Αυτός ο κάποιος θα με απογοητεύσει στο τέλος όχι γιατί έκανα εγώ λάθος στην εκτίμησή μου, είμαι πολύ αλαζόνας για να δεχτώ κάτι τέτοιο, αλλά γιατί ο ίδιος δεν είδε πως είναι φάρος. Άνθρωποι, να με συγχωράτε αλλά απαιτώ από εσάς το καλύτερο κι αν δεν το απαιτείτε κι εσείς από τους εαυτούς σας, απλά γαμιέστε. Δεν απαιτώ κάτι που δεν έχετε. Το έχετε και μάλιστα σε αστείρευτη ποσότητα, είναι το μόνο που μπορείτε να δίνετε αφειδώς στη ζωή σας. Ξεκολλάτε, ξεγυμνωθείτε, ξεφτιλλιστείτε αν χρειάζεται, αν νομίζετε πως έτσι θα ισιώσετε. Πάντως κάντε κάτι.

Θα μετανιώσω για πολλά ρηθέντα σε αυτή την ανάρτηση σταδιακά. Η ουσία της όμως με βρίσκει πιστό σαν σκύλο του δρόμου. Η ανάρτηση είναι ένα κάλεσμα σε όλους όσοι βρίσκουν κάτι από τον εαυτό τους σε όσα καυστηρίασα ανωτέρω. Είναι κάλεσμα να σκεφτούν και να κλονίσουν λίγο τον τρόπο ζωής τους, κάλεσμα να πάψουν να ξοδεύονται.

Οι άλλοι, αυτοί που είναι φάροι, ξέρουν τι πρέπει να γίνει. Σε αυτούς έχω μόνο να εξομολογηθώ το μεγαλύτερό μου φόβο ως τώρα τουλάχιστον. Δεν είναι η απόρριψη, δεν είναι καν ο Χάρος στην πρώτη θέση. Στην πρώτη θέση δεν είναι καν το σενάριο να πεθάνω ή να ζήσω μόνος. Ο φόβος μου είναι μήπως είμαι ήδη μόνος, μήπως δεν υπάρχετε εκεί έξω και το κάλεσμά μου είναι απλά άλλο ένα κάλεσμα στον εαυτό μου για να μην κλονιστέι η πίστη μου στους ανθρώπους.

Μπορούμε πολύ καλύτερα πράγματα από το να είμαστε απλά αυτο- καταστροφικά ψυχάκια, πιστέψτε με!

Ο συμβιβασμός δεν είναι ήττα, είναι παραίτηση!



Πέμπτη 4 Σεπτεμβρίου 2014

Προμηθέας


Συνέχεια από το άρθρο "... στη Γνώση"


Με το βλέμμα χαμηλά κοιτάζω το χώμα που πατώ. Πέτρες κοφτερές σαν λεπίδες γλύφουν τα γυμνά μου πόδια. Κάθε μου βήμα μια πληγή, κάθε μου πληγή τροφή για το άγονο βουνό που καλούμαι να ανέβω. Ο Καύκασος ένα πεινασμένο τέρας, πεινασμένο για αίμα, για την τιμωρία, τον πόνο, την κραυγή της απόγνωσης, αυτή που καλεί σε έλεος, αυτή που ικετεύει, την κραυγή που αρνήθηκα και αρνούμαι ακόμα να βγάλω απ' τα πνευμόνια μου.

Ο αέρας κρύος και κοφτερός, μανιασμένος. Τρυπάει κάθε σπιθαμή του γυμνού κορμιού μου. Νιώθω τον πειρασμό να καλυφτώ έστω μάταια με τα χέρια μου αλλά οι αλυσίδες... οι καταραμμένες αλυσίδες. Αυτές! Αυτές είναι το πείσμα μου, αυτές με κάνουν να μη δείχνω ούτε μια στιγμή ότι υποφέρω, να μην οδύρομαι και να μην κλαίω. Καταπίνω τον πόνο μου, σφίγγω τα δόντια μου και σχηματίζεται το πιο λυσσασμένο, το πιο άρρωστο, το πιο γενναίο χαμόγελο στο πρόσωπό μου.

Υψώνω το βλέμμα μου ψηλά, όπως μου αρμόζει, όπως αρμόζει και σε σας, παιδιά μου. Ο ουρανός συννεφιασμένος. Μαύρα σύννεφα και κρότοι απόκοσμοι κρύβονται πίσω από τα πέπλα τους. Κρότοι μιας καταστροφικής οργής, τα θυμωμένα μουγκριτά ενός πληγωμένου τυράννου που αν και πληγωμένος ακόμα έχει δύναμη, ακόμα μπορεί να γκρεμίσει και να χτίσει κόσμους ολόκληρους, ακόμα έχει τη δύναμη να διαλύσει αυτό το στολίδι του κόσμου, εσάς παιδιά μου.

Ανεβαίνω στο βουνό του μαρτυρίου. Σταγόνες βροχής βρέχουν τα μαλλιά, το πρόσωπό μου και τους ώμους μου. Κι όσο ανεβαίνω, τόσο η βροχή δυναμώνει, σαν να θέλει να με κρατήσει κάτω, να με καθηλώσει και το βάρος της γίνεται ασήκωτο ακόμα και για μένα, το πιο φωτεινό από τα εγγόνια της Γαίας. Οι πέτρες που πατώ χαράζουν τη σάρκα μου, αίμα και σκισμένα δέρματα αφήνω πίσω μου, ο αέρας συνεχίζει να χτυπά και κάνει το δρόμο πιο δύσκολο. Τι ειρωνία; Η φύση η ίδια να με εμποδίζει, να με εμποδίζει να ανέβω στην κορυφή του μαρτυρίου μου. Όλα να με αναγκάζουν να θέλω να πιω το πικρό ποτήρι ενός αιώνιου θανάτου. Η καταδίκη του θεού είναι καταδίκη του κόσμου όλου. Δεν υπάρχει κανείς στο πλευρό μου. Η καταδίκη μου είναι η μοναξιά μου και ο Καύκασος ο θρόνος της απελπισίας μου. Τα στοιχεία της φύσης με τιμωρούν κι αυτά σαν να τους έφταιξα. Λυγίζω... γονατίζω για λίγο και πέφτω. Αλλά πέφτω μόνο για να ξανασηκωθώ και το πράττω. Δε φοβάμαι, σφίγγω τα δόντια και συνεχίζω τον ανήφορο με άδειο βλέμμα, με μια ψυχή μαύρη, με στόμα ξερό και σώμα ματωμένο. Συνεχίζω... πορεύομαι, ανεβαίνω. Αυτό σας έμαθα να κάνετε, αυτό θα κάνω κι εγώ τούτη τη στερνή ώρα. Το δέρμα μου παγωμένο απ' το κρύο, το σώμα μου γυμνό κι εκτεθειμένο στις κακουχίες, τα δεσμά βαριά, να μη μπορώ να ξεφύγω, να μην έχω έστω μια ψευαίσθηση γαλήνης για μια στιγμή λίγο πριν το αιώνιο μαρτύριο. Μέσα μου πονάω, φλέγομαι και κλαίω, μέσα μου διαλύεται το παν από την απελπισία.

 Τα λόγια του θεού, του δαίμονα, τα λόγια του τύραννου ξανάρχονται στη θύμησή μου: "Ποιος είσαι εσύ που θα αμφισβητήσεις τον κόσμο ολόκληρο, ποιος είσαι εσύ που θα κοιτάξεις κατάματα θεούς και πώς τολμάς να διδάξεις αυτό το ανοσιούργημα στους ανθρώπους; Δεν αξίζουν τίποτα από αυτά, δεν αξίζουν να ξέρουν, δεν αξίζουν την ελπίδα που τους χάρισες. Δεν αξίζουν ούτε την αγάπη ενός  τιποτένιου όπως εσύ. Αλλά είσαι τόσο ανόητος που πίστεψες πως θα σ' ευχαριστούσαν και θα σε δόξαζαν. Η ανοησία σου θα σου κοστίσει ακριβά λοιπόν, γιε του Ιαπετού. Άκου με και να θυμάσαι. Οι άνθρωποι ξεχνούν, μισούν όποιον τους ευεργετεί. Το χειρότερο είναι ότι οι άνθρωποι φοβούνται, ποτέ σου δεν το κατάλαβες. Φοβούνται το Κράτος γιατί τους πείθει το ψέμα του, τους γλυκαίνει και δε θέλουν να το στερηθούν. Τους φοβίζει η Βία γιατί πάνω από όλα, πάνω από τις ιδέες, πάνω από κάθε ιερό και αληθινό, ένα βάζουν, τη ζωή τους, το κενό τους σαρκίο, αυτό τους νοιάζει, αυτό φοβούνται να χάσουν και μόνο. Τα άλλα όλα να πάνε στον Τάρταρο! Τα όνειρά σου γι' αυτούς θα πεθάνουν μαζί σου αργά και οδυνηρά!".

Δεν πρέπει να αφήσω τη φωνή να με κυριεύσει. Δεν πρέπει να απελπιστώ. Ας προσπαθήσω, ακόμα ένα βήμα, ακόμα μια σπιθαμή προς τα πάνω. Ακόμα ένα δάκρυ που δε θα βγει απ' τα μάτια μου, ακόμα ένα γέλιο σε κάθε χτύπημα, ακόμα μια νίκη πάνω στον Τύραννο. Φτάνω στο βράχο του Πόνου. Τα δεσμά σφινώνουν στην άψυχη πέτρα για να μη βγουν ποτέ ξανά. Ακούω ένα ένα τα σφυριλατήματα του Ηφαίστου. Σαν σφραγίδες της αιώνιας καταδίκης μου,του ατέλειωτου μαρτυρίου μου ακούγονται και αντιλαλούν στα αφτιά μου. Είμαι εγώ και ο δήμιός μου πλέον. Τον ακούω δαιμονισμένο να έρχεται απ' τα ουράνια με μια μανία και μια οργή χωρίς άλλη όμοια.

Καταραμένο για πάντα να' σαι αρπακτικό, στοιχειό του θανάτου. Μια σκιά που πνίγει τις ελπίδες μας στο μαύρο. Είσαι μια σκιά, ένα ψέμα, δεν αξίζεις το φόβο μας, ούτε το δικό μου, ούτε των παιδιών μου!  Το όρνιο κάθεται δίπλα μου και αρχίζει να τρυπά το δέρμα μου, ψαχουλεύει για το έπαθλό του. Ο πόνος είναι ανυπολόγιστος πια. Καμιά κραυγή δε φτάνει για να απαλύνει το βάσανο. Το αίμα μου ποτίζει το βράχο και από την κορυφή αυτή του κόσμου ποτίζει την οικουμένη. Τις νύχτες βρέχει και η πληγή ξεπλένεται. Τη μέρα πάλι ο τιμωρός μου ξεσκίζει τα σπλάχνα κι απολαμβάνει έτσι φυσικά τον πόνο του θηράματος. Και μετά το ίδιο, και ξανά, και ξανά, για πάντα, αιώνια...

Έχω πια λυγίσει. Δεν μπορώ να κρατηθώ στα γόνατά μου. Τα χέρια μου κρέμονται από τις αλυσίδες. Το κεφάλι μου είναι χωμένο ανάμεσα στους ώμους μου. Κάθε δύναμη στο σώμα μου έχει στερέψει και το μόνο που θέλω είναι να δοθεί ένα τέλος σε τούτο το μαρτύριο μια για πάντα. Αλλά η βουλή του Τυράννου έχει προβλέψει αλλιώς. Με θέλει δεσμώτη στο διάβα του χρόνου, να ματώνω και να ταπεινώνομαι, να είμαι αυτό που θα φοβάστε να γίνετε και όχι αυτό που πρέπει να γίνετε. Οι μέρες περνούν βυθισμένες στη δοκιμασία. Οι νύχτες αναπληρώνουν τις δυνάμεις ισα ίσα για να μπορώ να αντέξω και την επόμενη. Έχω μια αιωνιότητα για να πεθάνω, μια ολόκληρη αιωνιότητα για να είμαι περήφανος για το έγκλημά μου. Τα δάκρυα έχουν στερέψει, δεν έχω φωνή να φωνάξω, έχω στραγγίξει από αίμα. Το σώμα μου δεν θυμίζει τίποτα από την αρχαία φωτεινή γενιά μου. Ταπεινώθηκα, ατιμώθηκα και τιμωρούμαι όσο άλλος κανείς. Και η ποινή δεν είναι για το παράπτωμα το ίδιο. Δεν είναι που έδειξα ανυπακοή στο νόμο, είναι που το έκανα με τη Θέλησή μου. Είναι που ούτε μια στιγμή δε μετάνιωσα γι' αυτό παρά τις συμφορές μου.

Είναι που μέσα στο χάος βρήκα ελπίδα στα μάτια σας, είδα τη φωτιά στις καρδιές σας και με κερδίσατε. Εκεί βρήκα το μόνο φως μέσα στο σκοτάδι της ματαιότητας αυτού του κόσμου. Σας είδα και είπα: " Τι πιο ευγενές από τούτο εδώ το πλάσμα, ένα πλάσμα που ξέρει να αγαπά και να φοβάται το άγνωστο γύρω του. Τι πιο όμορφο από ένα πλάσμα που παρά τη γύμνια του, την αδυναμία του και τη μοναξιά του σε αυτό το σύμπαν, θέλει να επιβιώσει. ΘΕΛΕΙ και έχει διαλέξει να ΜΑΘΕΙ. Ποιος είμαι εγώ που θα στερήσω αυτό το δώρο σε όποιον το επιθυμεί; Ποιος θεός είναι τόσο άκαρδος να αφήσει ό,τι πιο θαυμάσιο έχει υπάρξει στην Πλάση να ζει στο σκοτάδι της άγνοιας; Ποιος είμαι εγώ που θα πω ότι είμαι θεός ενώ είμαι μπροστά στους αληθινούς θεούς, εσάς κόρες μου και γιοι μου;".

Σας θαύμασα, γιατί διαλύσατε το σκοτάδι της ψεύτικης αθανασίας μου. Κατάρα ήταν για μένα να έχω μια ζωή ατέλειωτη και να ξέρω τα πάντα. Σε σας είδα αυτό που λείπει στους θεούς, αυτό που φοβούνται οι θεοί πιο πολύ. Τη θνητότητα. Αυτή τη βαθιά γνώση του πεπερασμένου της ζωής που δίνει νόημα σε κάθε πράξη, σε κάθε αγάπη και κάθε μίσος, σε κάθε ανάσα σας πάνω στη γη, σε κάθε μόχθο, σε κάθε σταγόνα από αίμα και ιδρώτα σας. Η θνητότητα σας έμαθε να αγωνίζεστε, να πολεμάτε. Τα βάλατε με την φύση και όλο τον κόσμο και είπατε "Θα ζήσω, θα επικρατήσω". Το είδα στο βλέμμα σας, Άνθρωποι. Δεν μπόρεσα παρά να σας αγαπήσω με όλη μου την καρδιά και ορκίστηκα να θυσιάσω την ανούσια αθανασία μου αν είναι να σας δώσω το όπλο εκείνο που θα σας κάνει αυτό που προορίζεστε να γίνετε.

Έκλεψα τη φλόγα της Γνώσης και τα δώρα μου σε σας αμέτρητα. Μα πιο πολλά, αγαπημένα μου παιδιά, είναι αυτά που εσείς θα βρείτε, τα δώρα που θα κάνετε εσείς σε σας. Σας έδωσα τους τρόπους να κατακτήσετε τη γη, τη θάλασσα, τον αέρα, τα θηρία, τον καιρό και την ασθένεια. Πάνω από όλα όμως σας έδωσα τη λαχτάρα να το κάνετε. Είναι λάγνα η Φωτιά της Γνώσης φίλοι μου. Μόνο εκεί θα βρείτε αποκούμπι στον πανικό του σύμπαντος, μόνο εκεί θα βρείτε εξηγήσεις και παρηγοριά, αλλά εκεί είναι που θα καείτε. Αγκαλιάστε τη και πέστε στις φλόγες μαζί της για πάντα, όπως σας αγκάλιασα κι εγώ και καταδικάστηκα σε τιμωρία δίχως τέλος. Θα γευτείτε πόνο χωρίς προηγούμενο, γιατί όταν κανείς μαθαίνει πονάει συνάμα. Μα ο φόβος σας για τον πόνο δεν είναι τίποτα μπροστά σε αυτή τη δύναμη που σας παρασύρει στην καταστροφική λύτρωση. Η Θέληση για Γνώση, μια δίψα αστείρευτη, μια πηγή μόνιμης, ακατάπαυστης και ανυπόταχτης βούλησης, ένας δαιμονισμένος σπόρος που γεννά την αμφιβολία. Αυτό φύτεψα μέσα σας. Το θέλατε! Τα άγρια πρόσωπά σας δεν μπορέσαν να μου το κρύψουν. Γι' αυτό σας λάτρεψα Άνθρωποι.

Γι' αυτό θέλησα να σας δωρίσω ό,τι πολυτιμότερο είχα. Εμένα τον ίδιο, το είναι μου. Σας χαρίστηκα. Ανάμεσα στους θνητούς Ανθρώπους έμαθα να είμαι θεός. Με τη Φλόγα μου έμαθε ο Άνθρωπος τον θεό, έμαθε πως θέλει να γίνει θεός, έγινε θεός.

Γι' αυτό και το χαμόγελό μου δε θα σβήσει ποτέ από το πρόσωπό μου. Η πίκρα του πόνου δε θα ξεπεράσει ποτέ την περηφάνεια μου για σας. Είστε το νόημα και ο λόγος μου στον κόσμο και δε θα μετανιώσω ποτέ γι' αυτό.

Γι' αυτό Άνθρωπε σου δίνω την πιο γλυκιά κατάρα. Είθε να περιπλανιέσαι πάντα στα πελάγη του Αγνώστου! Είθε να διψάς ες αεί και ες αεί να πίνεις το αλατισμένο νερό της Γνώσης, αυτό που ποτέ δε σε ξεδιψάει, αλλά φλογίζει κι άλλο τη μανία και τη λύσσα σου. Είθε να κατακτήσεις τον κόσμο σου, τον εαυτό σου, το θείο. Μακάρι παιδιά μου, ακόμα κι αν στρέψετε την πλάτη σας στο δώρο μου, να γεννιούνται έστω ελάχιστοι φορείς της Φωτιάς, του σπέρματός μου να σας θυμίζουν ποιοι πραγματικά είστε. Είθε οι φόβοι σας να πεθάνουν μια για πάντα και να λάμπετε μέσα στα σκοτάδια, όπως αντηχούν στο χρόνο οι κραυγές του πόνου μου προς ανάμνησή σας.

Να θυμάστε ποιοι είστε και τι είστε ικανοί να καταφέρετε, παιδιά μου. Να με θυμάστε, μη φοβηθείτε. Κι αν φοβηθείτε θα είμαι πάντα εκεί, στην Κορυφή του κόσμου να σας κοιτώ.

Εγώ, που στη σκιά μου πνίγω το μαύρο, ο φίλος σας, ο αδελφός και πατέρας σας, ο Τιτάνας, ο Άνθρωπος, ο Θεός.

Εγώ, ο Προμηθέας.




Πέμπτη 7 Αυγούστου 2014

...στη Γνώση


Συνέχεια του άρθρου "Από την Πτώση"

Πονάμε γιατί μαθαίνουμε λοιπόν. Όσο πιο πολλά ξέρουμε τόσο πιο πολύ υποφέρουμε. Όλοι μας λίγο πολύ νοσταλγούμε τη ξεγνοιασιά της παιδικής ηλικίας. Όλοι μας έχουμε πει πάνω κάτω το "κάθε πέρυσι και καλύτερα". Αυτή η νοσταλγία του παρθένου παρελθόντος οφείλεται ακριβώς στο ότι εκεί νομίζουμε ότι υπάρχει ασφάλεια και θαλπωρή να μας περιμένει. Η ζωή γίνεται όλο και πιο περίπλοκη με τα χρόνια, ο κόσμος γίνεται όλο και πιο ακατανόητος, οι άνθρωποι αψυχολόγητοι, τα θέλω μας μάς εξουσιάζουν για τα καλά και γενικά μπλέκουμε σε δίνες από επιθυμίες, απωθυμένα και ευθύνες. Λογικό να αναζητούμε λοιπόν μια παρηγοριά, μια στιγμή γαλήνης στο παρελθόν. Το θέμα είναι όμως ότι δεν υπάρχει παρελθόν, όπως δεν υπάρχει και μέλλον. Αυτά είναι μόνο φαντασιώσεις.

Έτσι λοιπόν, ο άνθρωπος ταξιδεύει στον ωκεανό του πόνου, σε έναν κόσμο που δε χαρίζει και δε χαρίζεται, σε μια πραγματικότητα που φρενάρει και πατά κάτω το όνειρο, σε έναν κόσμο που είναι βουτηγμένος στο κακό και στο άδικο. Και όσο πιο πολλές ερωτήσεις κάνει ο άνθρωπος για να εκλογικεύσει αυτό το χάος που βρίσκεται γύρω του, τόσο πιο πολλά μαθαίνει. Και αυτά που μαθαίνει τον πονάνε όλο και πιο πολύ. Είμαστε όντα επιρρεπή στον κόπο και στον πόνο. Ενώ ξέρουμε ότι πρέπει να κοπιάσουμε για να αποκτήσουμε κάτι, δουλεύουμε σκληρά γι' αυτό και το απολαμβάνουμε. Ενώ ξέρουμε ότι θα μας πονέσει αυτό που θα μάθουμε, ρωτάμε, ψάχνουμε και αναζητούμε γιατί πολύ απλά δεν μπορούμε να ικανοποιήσουμε αλλιώς την ακόρεστη περιέργειά μας. Και πάλι καταλήγουμε στην αντίφαση που χαρακτηρίζει κάθε σπιθαμή της ύπαρξής μας. Είμαστε όντα αντιφατικά. Θέλουμε να κοπιάζουμε για να γευτούμε τον καρπό του κόπου μας. Θέλουμε να βασανίσουμε τη σκέψη και την ψυχή μας προκειμένου να ικανοποιήσουμε τη δίψα του μυαλού μας.

Αφήσαμε αυτό το μέγα ένστικτο της περιέργειας, της λαχτάρας για γνώση αχαλίνωτο στους αιώνες. Και ανταμοιφθήκαμε. Εξελιχθήκαμε. Διαπρέπουμε. Ακόμα και τώρα διαπρέπουμε κι ας μην είναι πουθενά φανερό. Επιβιώσαμε και μάθαμε. Πιστέψαμε τυφλά στα δόγματα γιατί φοβόμασταν. Τα αμφισβητήσαμε και πέσαμε στη φωτιά γι' αυτό, ματώσαμε και αλληλοσκοτωθήκαμε γι' αυτό. Μισιόμαστε ακόμα, αλλά πλέον ξέραμε. Και αφού μάθαμε, ανοίχτηκε ένας δρόμος μπροστά μας. Κι αυτός μετά έσπασε σε χιλιάδες, εκατομμύρια μικρά και μεγάλα μονοπάτια που οδηγούν στο άπειρο, στο άπειρο της Γνώσης.

Το φεγγάρι και ο ήλιος είναι η γειτονιά μας. Τώρα ξέρουμε για έναν γαλαξία και ένα ατέλειωτο σύμπαν που και το ίδιο ακόμα δεν έχει καθορίσει τα όριά του. Επιστήμη και τεχνολογία μας βοήθησαν να εξερευνήσουμε κάθε γονιά του πλανήτη μας. Πλέον δεν υπάρχει τίποτα αχαρτογράφητο. Και έτσι μπορέσαμε και στραφήκαμε ξανά στον άνθρωπο. Ξεκλειδώνουμε ένα ένα με μικρά βήματα τα μυστικά της γέννησης, σπάμε το DNA, το μαθαίνουμε. Έχουμε καταφέρει να χτυπήσουμε την πόρτα του μεγαλύτερου λαβυρίνθου στο σύμπαν, του ανθρώπινου μυαλού και της ανθρώπινης ψυχής. Υπάρχει όντως ελεύθερη βούληση; Τι είναι ψυχή, όντως υπάρχει; Μπορούν τα πάντα να συνδέονται στο σύπαν και αν ναι, τότε ποια η δύναμη που τα κρατά σε μια τέτοια δόνηση που παραμένουν όλα ενωμένα; Υπάρχει τελικά Θεός, πώς είναι; Ίσως τα βιβλία να μην έλεγαν και τόσα ψέματα. Ίσως εκεί είναι καταγεγραμμένες όλες οι αλήθειες του κόσμου, απο ανθρώπους για ανθρώπους σε μια απλή γλώσσα. Σήμερα ίσως απλά επαναδιατυπώνουμε όσα ήταν γνωστά εδώ και χιλιάδες χρόνια. Απλά τώρα το κάνουμε με μικροσκόπια, τηλεσκόπια, τύπους, πειράματα, δείγματα, πορίσματα, έρευνα, μελέτες, με υπολογιστές, με κάθε λογής εργαλείο που μας προσέφερε η προηγμένη μας νόηση. Αλλά το πρώτο, το βασικό εργαλείο, το αρχαίο ένστικτο που μας πήγε από τις ρίζες των δέντρων στους πρόποδες του ουρανού είναι ένα και δεν έχει αλλάξει μέσα στο χρόνο. Το Γιατί. Δε σταματήσαμε ποτέ να ρωτάμε, δε σταματήσαμε ποτέ να θέλουμε να μάθουμε, δε σταματήσαμε ποτέ να παλεύουμε και να μαχόμαστε για να γίνουμε κάποτε αυ΄το που προοριζόμασταν ανέκαθεν να γίνουμε. Σε κάθε αστερισμό, σε κάθε σπηλιά, σε κάθε βιβλίο, σε κάθε σκοτεινή γωνιά της ψυχής μας ψάχνουμε τον πατέρα μας, ψάχνουμε το θεό μας. Να ενωθούμε ξανά μαζί του και να γίνουμε ένα με αυτόν, για πάντα.

Γι' αυτό λοιπόν είναι ευλογημένη κάθε σταγόνα αίματός μας, κάθε κραυγή πόνου μας, κάθε στιγμή απελπισίας μας και κάθε στιγμή που ξανακοιτάμε τους φόβους μας κατάματα και εγειρόμαστε. Είμαστε ένα γένος μαχητών, κι ας μη το βλέπουμε, κι ας μη το θέλουμε, κι ας μη μας νοιάζει. Ακολουθούμε την κληρονομιά αυτών που μας έδειξαν αυτό το φωτεινό δρόμο της Γνώσης και τη συνεχίζουμε. Υπακούμε στο πρόσταγμα αυτών που πρώτοι αμφέβαλαν και αμφισβήτησαν και το κάνανε χωρίς αιτία. Το κάνανε γιατί απλά αγαπούσαν όχι τους δικούς τους, όχι τους ανθρώπους αλλά όλη την Ανθρωπότητα. Υπέφεραν, μάτωσαν, έκλαψαν, πόνεσαν, κόπιασαν, απομονώθηκαν, γελοιοποιήθηκαν, βασανίστηκαν και θανατώθηκαν από τα ίδια τα παιδιά τους, εμάς. Και το κάνανε από αγνή αγάπη, αγάπη τέτοια που μόνο ο θεός μπορεί να δείξει. Χρέος μας ιερό να συνεχίσουμε αυτό τους το έργο με αυταπάρνηση στους αιώνες.

 Και θα το συνεχίσουμε. Θα έρθουν κι άλλοι σαν αυτούς. Κι άλλοι φωτοδότες θα μας επισκευθούν και θα μας πουν τις θείες εμπνεύσεις τους, θα μας δώσουν απλόχερα τα δώρα τους, γιατί οι ίδιοι πιστεύουν ότι εμείς είμαστε το δώρο της Πλάσης. Κι εμείς με τη σειρά μας θα τους αγνοήσουμε, θα τους υποπτευθούμε, θα τους φτύσουμε κατάμουτρα, θα τους μισήσουμε, θα τους φυλακίσουμε και θα τους χτυπήσουμε εκεί που πονάνε πιο πολύ. Θα γίνουμε οι αχάριστοι τιμωροί τους, οι δήμιοί τους, θα τους γυρίσουμε την πλάτη, θα τους σκοτώσουμε με τον πιο βάναυσο τρόπο. Κι έτσι εκείνοι θα γίνουν αυτό που πρέπει. Θα γίνουν οι Φάροι της Ανθρωπότητας. Θα είναι εκέι πάντα αθάνατοι και θα μας δείχνουν το φως όταν θα χανόμαστε στο σκοτάδι της άγνοιας. Γιατί αυτοί ήξεραν και το τίμημα της Γνώσης τους ήταν βαρύ. Αυτός που ξέρει έχει χρέος να λυτρώσει τους άλλους, αλλιώς κι ο ίδιος δε θα λυτρωθεί ποτέ. Αυτός που πραγματικά ξέρει, δεν είναι δυνατόν να απελπίζεται. Αντίθετα, γεμίζει ελπίδα και δύναμη, γίνεται Ήλιος που φέρνει φως σε όλους αδιακρίτως, είναι για όλους και ανεξάντλητος. Γίνεται ένας Νέος Εωσφόρος, ένας νέος Σωκράτης, ένας νέος Τέσλα, ένας Νέος Πυρφόρος Προμηθέας...

Δόξα στους Ματωμένους Πατέρες μας!


Τρίτη 5 Αυγούστου 2014

Από την Πτώση...

Η Πτώση του Ανθρώπου είναι ένα από τα μεγάλα αινίγματα. Το πρώτο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής παρουσιάζει με έναν πολύ σαφή και παραστατικό τρόποτο πρωταρχικό ζήτημα που απασχολεί κάθε ανθρώπινη ψυχή, τη δοκιμασία της ίδιας της ύπαρξης. Η ουσία της Πτώσης είναι καλά κρυμμένη πίσω από της αλληγορία, το δυνατό συμβολισμό αλλά και στο γεγονός ότι είναι - ακόμα και σήμερα - ένα πολύ ευαίσθητο θέμα από θρησκευτικής άποψης και ταυτόχρονα ένα μεγάλο ταμπού που δύσκολα το θίγεις σε μια out of the box συζήτηση.

Είναι από τα πιο αμφιλεγόμενα κεφάλαια. Διότι το πάθημα του ανθρώπου έχει υποστεί μια διττή και συνάμα αντιφατική ερμηνεία. Από τη μία η τιμωρία των Πρωτοπλάστων διδάσκει σε μας την αποχή από τον πειρασμό, το ένστικτο, την επιθυμία, την ίδια την ελευθερία. Αυτή η δογματική ερμηνεία, στο όνομα μιας τυφλής πίστης θέλει έναν άνθρωπο παραιτημένο από αυτά που τον κινούν, από την ίδια του τη θέληση, τη δύναμη του να αποφασίζει αυτός για τη ζωή του, ασχέτως συνεπειών. Από την άλλη υπάρχουν αυτοί που βλέπουν ένα θεό τιμωρό, τύραννο και κακόψυχο πατέρα. Αυτό δεν είναι παρά βούτυρο στο ψωμί όσων αμφισβητούν το θεό απλά για να αμφισβητούν, πιστεύοντας οι κακόμοιροι ότι έτσι είναι πιο... ελεύθεροι. Εξαγγέλουν λοιπόν ένα δριμύ κατηγορητήριο κατά του ρεβανσιστή μπαμπά - δυνάστη και η ιστορία τελειώνει εκεί. Αμφότερες οι πλευρές έχουν ένα πρόβλημα όμως. Δεν κουράζουν το κεφάλι τους με σκέψεις. Έχουν βρει λόγια που προϋπάρχουν αυτών (δόγματα τα λένε) και διαλέγοντας ό,τι τους κάθεται καλύτερα, φτιάχνουν άποψη. Ένθεοι, πιστοί, εκατέρρωθεν φανατικοί, άθρησκοι και άθεοι, όλοι τους συναντιούνται και δίνουν μία μάχη λυσσασμένη στο πολυταλαιπορημένο πεδίο της Εδέμ. Καθένας μάχεται για την πλευρά του αλλά για άλλη μια φορά νικητής είναι η άγνοια. Χώρια βέβαια οι αμέτοχοι που βρίσκονται στη μέση επειδή δεν έχουν άποψη, επειδή δυσκολεύονται να αποφασίσουν τι πιστεύουν, επειδή απλά δε νοιάζονται.

Αν όμως κάποιος προσεγγίσει το αίνιγμα της Πτώσης μια μεια καθάρια λογική θα προβεί σε μια διαφορετική διπίστωση, μια αποκάλυψη θα έλεγα. Είναι αποκάλυψη γιατί δεν επιδιώκει να εδραιώσει τυφλά μια πίστη, ούτε να γκρεμίσει μια ήδη υπάρχουσα. Αυτό ακριβώς είναι που την κάνει πιο αληθινή, έστω λίγο πιο κοντά στο αληθές. Η διαπίστωση αυτή επιδιώκει και τους δύο αυτούς σκοπούς ταυτόχρονα. Επιδιώκει να γκρεμίσει την υπάρχουσα σαθρή πίστη και στη θέση της να εδραιώσει μια νέα, την αληθινή.

Ο κλονισμός της σαθρής πίστης θα μπορούσε να παρασταθεί απλοϊκά κάπως έτσι:

Ας πούμε ότι έχουμε έναν διάλογο ανάμεσα σε έναν πιστό, έναν ιερέα αν σας κάνει κέφι και σε έναν ο οποίος είναι απλά περίεργος. Πάμε λοιπόν.

  Περίεργος: Γιατί ο θεός τιμώρησε τον άνθρωπο;
   
 Πιστός: Γιατί ο άνθρωπος παράκουσε τις εντολές Του. Ενώ Εκείνος του απαγόρευσε να γευτεί απο το καταραμμένο δέντρο της γνώσης, αυτός παρέβει την εντολή και ακολούθησε τον πειρασμό του Σατανά.

Περ: Τι είχε το δέντρο της Γνώσης και το απαγόρευσε ο Θεός στους ανθρώπους;

 Πι:   Ο καρπός από το δέντρο της γνώσης περιείχε τη Γνώση του κακού. Όποιος δοκίμαζε από τον καρπό αυτό θα γνώριζε το κακό του κόσμου και δε θα ήταν πλέον αντάξιος του βασιλείου του Πατέρα Θεού μας.

Περ:  Και ήταν λάθος που το έκαναν αυτό οι Πρωτόπλαστοι;

Πι:    Μα φυσικά, αφού παράκουσαν την εντολή του Κυρίου!

Περ:  Ήταν λάθος που αψήφησαν τον Κύριο ή που έλαβαν τη γνώση του κακού;

Πι:     Και τα δύο.

Περ:   Δηλαδή ο Κύριος τιμώρησε τα παιδιά Του επειδή τον παράκουσαν, ενώ μπορούσε ο ίδιος να εμποδίσει το δέντρο να φυτρώσει στον Κήπο Του; ο ίδιος ο Θεός όταν έφτιαξε τον κόσμο είπε πως ό,τι έφτιαξε "ήταν καλό". Και τέλος πάντων, δεν μπόρεσε να προβλέψει πως ο Αδάμ και η Εύα θα Του γυρνούσαν την πλάτη; Αφού είναι ο Πατέρας όλων και γνωρίζει τα πάντα.

Πι:    Όντως γνωρίζει τα πάντα ο Κύριός μας, παιδί μου. Αλλά είχε φτιάξει τον κόσμο αυτό για να δοκιμάσει τους Ανθρώπους, να δοκιμάσει την πίστη και την αφοσίωσή τους στην Καλοσύνη Του. Κι εκείνοι φανήκαν ανάξιοι Αυτής. Γι' αυτό κι εμείς σήμερα καλούμαστε να αποτάξουμε από μέσα μας το κακό και να επιστρέψουμε στην αγκαλιά Του, να βάλουμε ένα τέλος στις δοκιμασίες μας.

Περ:  Και μας άφησε ελεύθερους να αποφασίσουμε τι θέλουμε...

Πι:    Ακριβώς.

Περ:  Αλλά γιατί αυτό που κάναμε ήταν τόσο κακό που μας αξίζει μια τέτοια αιώνια τιμωρία; Γιατί ήταν τόσο κακός ο καρπός του δέντρου;

Πι:    Επειδή ο Σατανάς είπε στον άνθρωπο πριν δοκιμάσει πως αν το έκανε θα γινόταν κι αυτός θεός σαν τον Πατέρα του.

Περ:  Μα αυτό δεν ήθελε και ο Θεός; Γι' αυτό δεν έφτιαξε τον άνθρωπο κατ' εικόνα κι ομοίωσίν του;

Πι:    Ναι αλλά ο άνθρωπος προτίμησε να το κάνει μέσα από το δρόμο του κακού, από τον εύκολο δρόμο, αυτόν που του πρόσφερε ο Διάβολος. Ο Θεός έδειξε στον άνθρωπο τον δρόμο του καλού, αλλά εκείνος αρνήθηκε την προσφορά του.

Περ:  Μα πριν δοκιμάσει ο άνθρωπος τον καρπό της γνώσης ήξερε μόνο το δρόμο του καλού;

Πι:    Ναι, ήξερε αυτά που έπρεπε για να είναι ένα με την Κτίση του Κυρίου.

Περ:  Μα πώς μπορεί να γίνεται αυτό;

Πι:    Δε σε κατάλαβα....

Περ:  Πώς μπορεί κάποιος να ξέρει το καλό χωρίς να ξέρει το κακό και το αντίστροφο; Μπορεί κάποιος να μας πει πώς είναι το σκοτάδι χωρίς να έχει δει το φως; Φαντάσου έναν κόσμο μόνο με τυφλούς και κάποιους να μιλάνε για φως. Θα σου ήταν αδιανόητο. Πώς μπορεί κάποιος να περιγράψει το άσπρο χωρίς να έχει δει το μαύρο, το γλυκό χωρίς να έχει γευτεί το αλμυρό ή το πικρό; Πώς μπορεί κάποιος να πει πως υπάρχει όταν δεν έχει βιώσει την απουσία;

Πι:  Τι θες να πεις με όλα αυτά, παιδί μου;

Περ:  Πώς θα μπορούσε ο θεός να τιμωρήσει τον άνθρωπο για κάτι που δεν ήξερε; Είπες πως ο καρπός της Γνώσης περιείχε τη Γνώση του κακού. Και ο άνθρωπος γεύτηκε αυτή τη γνώση επειδή ήθελε να γίνει θεός. Ένας θεός ξέρει το καλό αλλά δεν μπορεί να ξέρει το καλό χωρίς να ξέρει το κακό. Πώς θα μπορούσε λοιπόν ο Θεός να κάνει τον άνθρωπο αντάξιό του χωρίς να του δώσει όλη τη γνώση αλλά να τον αφήσει λειψό. Ένας άνθρωπος ημιομαθής είναι πολύ μαρκιά από το να λέγεται, πόσο μάλλον να είναι όντως θεός. Μόνο αν είχε τη Γνώση τόσο του καλού όσο και του κακού, ο άνθρωπος θα μπορούσε να γίνει θεός. Αυτό που θα μπορούσε να συμβαίνει είναι ότι ούτε και ο θεός ο ίδιος δεν ήξερε το κακό, που αρνούμαι ότι συμβαίνει καθώς τότε δε θα ήταν θεός. Ένας αληθινός θεός, με αγάπη για τα δημιουργήματά του, ποτέ δε θα αρνιόταν να δώσει γνώση σε αυτά προκειμένου να γίνουν σαν Εκείνον, πόσο μάλλον να τα τιμωρήσει επειδή έκαναν κάτι κακό χωρίς να ξέρουν καν τι σημαίνει "κακό". Γιατί λοιπόν ο Θεός να μας τιμωρήσει με την αιώνια δοκιμασία;

Πι:   Μα ο θεός του απαγόρευσε να πλησιάσει το δέντρο, γιε μου κι εκείνος δεν υπάκουσε.

Περ: Είπες όμως ότι ο Θεός ήθελε να μας δοκιμάσει, με άλλα λόγια μας άφησε ελεύθερους να αποφασίσουμε τι θέλουμε, επομένως μήπως θα έπρεπε να περιμένει να μην τον υπακούσουμε;

Πι:  Έχεις εκτροχιάσει τη συζήτηση με αυτό το παραλήρημα μικρέ! Πώς φαντάζεσαι δηλαδή τελικά πως θα έπρεπε να είναι ο θεός και πώς θα έπρεπε να δράσει κατά τη δικιά σου μεγάλη σοφία;

Περ: Δύο μπορούν να συμβαίνουν. Ή ο Θεός είναι ένα κυκλοθυμικό παράλογο πλάσμα που δεν πρέπει να το ακολουθεί και να το υπακούει κανείς γιατί πολύ απλά στήνει παγίδες στα παιδιά του με την πρόφαση ότι απλά τα "δοκιμάζει" ή κάτι άλλο...

Πι:   Και ποιο είναι αυτό το άλλο;

Περ: Ότι ο Θεός έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να δει και την άλλη πλευρά του νομίσματος, την άλλη πλευρά του κόσμου, το κακό ουσιαστικά. Και δεν το έκανε υπό μορφή απειλής αλλά απλά επειδή είχε έρθει η ώρα να μάθει κι αυτό το κομμάτι του κόσμου. Δεν υπήρξε τιμωρία γιατί πολύ απλά δεν υπήρξε αδίκημα. Κι ο πειρασμός δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η σπίθα που οδήγησε τον άνθρωπο στο επόμενο του βήμα. Κι ο διάβολος που τον ενέπνευσε, δεν είναι παρά ένα ακόμα κομμάτι του θεού, του κόσμου που περιβάλλει τον άνθρωπο. Με το να γευτεί ο Πρώτος Άνθρωπος τον Καρπό του Δέντρου της Γνώσης, δεν διαπράττει αδίκημα αλλά εξελίσσεται.


Κάπου εδώ η φανταστική μας συζήτηση λήγει. Ειλικρινά τώρα, δε μου καίγεται καρφί για το τι πιστεύει ο καθένας και για το ποιο είναι όντως το αληθινό περιεχόμενο της Γεννέσεως και της Πτώσης. Σκοπός είναι να αποδεχθούμε μια πικρή αλήθεια που μας τυραννά για όσο υπάρχουμε.

Πονάμε γιατί μαθαίνουμε.

Από αυτό το λίγο που θυμάστε, συγκρίνετε τον εαυτό σας ως παιδιά και ως ενήλικες. Ως ενήλικες έχετε περισσότερες εμπειρίες, βιώματα, άμυνες στα κακά ερεθίσματα του παλιόκοσμου, έχετε περισσότερα χρόνια στην πλάτη σας και αν είστε τυχεροί έχετε και πλούτη και σοφία. Με άλλα λόγια έχετε πιο πολλή Γνώση. Ταυτόχρονα όμως παρατηρήστε και κάτι άλλο. Ότι πλέον τα πρόσωπά σας χαμογελούν όλο και λιγότερο. Έχετε ευθύνες, έχετε δουλειές και έχετε λιγότερο χρόνο ή ακόμα κι αν έχετε αρκετό χρόνο (που δεν έχετε αλλά οκ), δεν έχετε πολύ ποιοτικό χρόνο.

Το ποσό των χρόνων που περνάς στον κόσμο είναι ανάλογο και των διωγμών που θα βιώσεις, σαν τους Εβραίους ένα πράμα που δεν μπορούσαν να στεριώσουν πουθενά. Από μωρά ακόμα, κάποιοι πριν καν κλείσουν το εννιάμηνο, καλούμαστε να βγούμε από το ζεστό αμνιακό σάκο, να αφήσουμε τη θαλπωρή της μήτρας, τη μητρική προστασία της μητέρας και να ξεβραστούμε στον κόσμο αυτό μέσα στα αίματα. Δικαίως μάλλον ως μωρά ρίχνουμε το πρώτο δυνατό μας κλάμα. Υποθέτω ότι πονάει η πρώτη είσοδος αέρα στα πνευμόνια μας. Όχι τίποτα άλλο, ξεβολευόμαστε από μια βαριεστημένη εννιάμηνη ζωή που ακόμα και την αναπνοή μας την έχει αναλάβει κάποιος άλλος για μας. Ξεβολευόμαστε και αναγκαζόμαστε να αναπνέουμε πλέον μόνοι. Δίνουμε μόνοι μας την πρώτη μας μάχη για μας τους ίδιους. Μαθαίνουμε το "ο σώζον εαυτώ σωθείτω".

Κι ακολουθούν άλλα τόσα μαθήματα, άλλες τόσες μάχες. Η θέση στην οικογένεια, ο χαρακτήρας σου, τα θέλω σου και οι περιορισμοί σου, οι γονείς και τα αδέλφια σου, τι θέλεις να είσαι και τι θέλουν αυτοί. Και πριν καλά καλά συνειδητοποιήσεις τι παίζει πρέπει να φύγεις από την ασφάλεια τους σπιτιού σου. Στο σχολείο. Εκεί δεν είσαι μόνος σου. Συζείς με άλλα τόσα τρομερά ομήλικά σου τερατάκια ή και κανονικά τέρατα. Μαθαίνεις να προσβάλεις, να προσβάλεσαι, τι θα πει "εγώ" και τι θα πει "εσύ". Μαθαίνεις ότι δεν μπορείς να τα έχεις όλα, ότι δεν πρέπει να τα θες όλα, ότι δε σε θέλουν όλοι και ότι η σημασία σου για τους άλλους τριγύρω δεν είναι και κάτι τόσο αυτονόητο. Πρέπει να παλέψεις για να έχεις σημασία και ενίοτε πρέπει να παλέψεις μόνο και μόνο για να φας τα μούτρα σου και το κέρδος σου να είναι η κατραπακιά. Με λίγα λόγια μαθαίνεις τους ανθρώπους. Αυτό κι αν πονάει.

Όσο περνάν τα χρόνια, το σχολείο του κόσμου γίνεται πανεπιστήμιο, ακαδημία και το επίπεδο ανεβαίνει. Γιατί οι αντίπαλοι πληθαίνουν, γίνονται πιο άγριοι, πιο επικίνδυνοι, πιο απαιτητικοί και έξυπνοι. Πλέον τα λάθη επιτρέπονται αλλά κοστίζουν ακριβά. Τα αντέχεις; Και δεν εννοώ την τσέπη σου αλλά το στομάχι σου. Μπορείς να περιπλανηθείς σε αυτό το χαμό ψάχνοντας την Εδέμ σου, τη γαλήνη σου; Το επίπεδο ανεβαίνει. Με αυτό λοιπόν έρχονται και άλλα ερωτήματα. Πού πάω, ποιο σκοπό έχω. Τι έχει αξία στη ζωή και πώς θα το πετύχω;

Και τα χρόνια περνούν. Και συνειδητοποιείς ότι ψάχνεις την Εδέμ σου μέσα σε μια ζούγκλα από θηρία, ψάχνεις για λογική στο βασίλειο της Βαβέλ, ψάχνεις για τον Άβελ όταν έχεις γυρίσει την πλάτη σου τόσες φορές στον Κάιν. Πώς να μη σου φαίνονται όλοι ίδιοι μετά; Πώς να μην υποπτεύεσαι, πώς να μην πετρώνει το βλέμμα, πώς να μη φοβάσαι; Πώς να μη χαθει το χαμόγελο; Αφού τώρα πια ξέρεις! Έχεις μάθει. Και σε πονάει πολύ αυτό.

Και κάπου στα γεράματα, με επιτυχίες, αποτυχίες, μετάνοιες και περιφάνειες να σε συντροφεύουν διακρίνεις πού και πού το μαυροντυμένο κύριο από την άλλη πλευρά να χαιρετά. Παγώνει η καρδιά σου στη σκέψη αυτού που πλησιάζει. Φόβος από την πρώτη στιγμή της γέννας μέχρι τη στιγμή της απαλλαγής σε συντροφεύει. Και ακόμα σε ταλαιπορεί αυτό το ερώτημα. Γιατί η ζωή είναι μια δοκιμασία; Γιατί πρέπει να περνάμε μέσα από τόσες δυσκολίες; Σε βασανίζει η ερώτηση αυτή, σε καίει, είναι φλόγα άσβεστη μέσα σου. Ναι... φλόγα που σε καίει δίχως έλεος, αυτό είναι η Γνώση. Αυτή είναι το απόκτημα της ζωής, ο καρπός των κόπων σου, του δέντρου που εσύ φύτεψες και φρόντισες ν' ανθίσει, απ' τον κόπο σου, οπως είπε και ο Κύριος όταν σε καταράστηκε.


Η Πτώση είναι το τέλος της παιδικής ηλικίας του Ανθρώπου. Ο Άνθρωπος μαθαίνει με την ανάποδη το κακό και το άδικο αυτού του κόσμου. Σε κανέναν δεν αρέσει η Αλήθεια γυμνή. Να όμως που όλοι είμαστε αναγκασμένοι αργά ή γρήγορα να τη μάθουμε και να μας κοπεί απότομα το γέλιο. Άπαξ και το γέλιο κοπεί, έχουμε πλέον μάθει, είμαστε πλέον μέτοχοι της Γνώσης, φλεγόμαστε στο πυρ της Γνώσης και παλεύουμε για τον ένα και μοναδικό μας σκοπό επί γης. Το να είμαστε και να εξελίσσουμε αυτό που είμαστε.

Δευτέρα 21 Απριλίου 2014

Βλέπε Εντός

- Ο Θεός είναι Ένας, με πολλά ενδύματα.

- Η Αλήθεια είναι Μία γιατί δεν έχει αντίθετο. Οι γνώμες είναι πολλές γιατί έχουν αντίθετα, γι' αυτό και είναι ψεύδη.

- Η Αλήθεια δε λέγεται, βιώνεται.

- Η Ελευθερία δεν είναι δικαίωμα, είναι Ευθύνη.


- Ελευθερία είναι η Θέληση ή όχι να πορευτείς στα όρια που σου δίνονται.


- Ένας Κανόνας στον Κόσμο είναι σταθερός, ότι τα πάντα Μεταβάλλονται.

- Η Αρμονία είναι η Μητέρα που στέκεται ανάμεσα στα δυο παιδιά της που μισιούνται. Αν και θέλουν αποκλειστικότητα στην αγάπη της, εκείνη τους τη μοιράζει ισοδίκαια και απλόχερα.

- Ο Ήλιος είναι Πατέρας Ζωοδότης φωτεινός μα και βίαιος Πατριάρχης Τύραννος.

- Ο άνθρωπος φοράει προσωπεία σχεδόν σε όλο το φάσμα της ζωής του. Μόνο μπροστά στον Έρωτα και το Θάνατο είναι γυμνός.

- Οι νεκροί γνωρίζουν, γι' αυτό ομονοούν, γι' αυτό σιωπούν.

- Η σύνδεση με το φθαρτό είναι μάταιη, η σύνδεση με την ύλη είναι μάταιη.

- Η Ύλη είναι πεπιεσμένη Ενέργεια, πεπιεσμένο άυλο.

- Ο Χρόνος είναι ακίνητος, εμείς κινούμαστε.

- Ο Πόλεμος είναι όντως μια δυσάρεστη κατάσταση. Είναι ο τυφώνας που παίρνει στο διάβα του τα πάντα. Μόνο τα αγριολούλουδα της Αγάπης, της Αρετής και της Ελπίδας επιβιώνουν.

- Η Ζωή είναι Πόλεμος.

- Να είσαι σαν τον Ήλιο, ατέλειωτος και για όλους.

- Ο φυσικός Νόμος είναι ένας και κοινός, η Συνείδηση. Ο ανθρώπινος νόμος υποκαθιστά τη Συνείδηση όταν αυτή απουσιάζει.

- Άναρχος αυτός που υπακούει στον ανώτερο Εαυτό του.

- Ο ανώτερος Εαυτός είναι ένα διαμάντι. Όσο πιο βαθιά βρίσκεται, τόσο περισσότερο σκάψιμο χρειάζεται για να βρεθεί, τόσο περισσότερη βρωμιά το περικλείει.

- Το κτήμα είναι φόβος. Έχω, άρα φοβάμαι.

- Κακό είναι ό,τι προκαλεί πόνο. Το Καλό ξεκινά όταν δεν προκαλείται πια πόνος και συνεχίζει με την πρόκληση Ηδονής.

- Το εξαρτώμενο, το σχετικό, το υποκειμενικό είναι δόξα, γνώμη, ψεύδος.
  
- Δεν υπάρχει τυχαιότητα.

- Ο Κόσμος κινείται κάτω απο το Νόμο που λέγεται Θεός.

- Τάφος για τα λείψανα, Ουρανός για την Ψυχή.

- Η ύλη είναι θάνατος, το Πνεύμα Αθανασία.

- Οι οφθαλμοί προσφέρουν εντυπώσεις και άρα ψεύδη. Η ψυχή προσφέρει το Βίωμα, την Αλήθεια.

- Βλέπε εντός.