Ο Λέων

Αυτοί που κάνουν αυτοσκοπό τους το να διαφέρουν πέφτουν σε μια τρομερή παγίδα. Καταλήγουν να μοιάζουν σε κάποιους που θεωρούν πρότυπα διαφορετικότητας. Κοινώς μαθαίνουν να διαφέρουν μοιάζοντας σε κάποιον άλλον...

Ο Λέων δε μοιάζει σε κανέναν. Είναι αυθύπαρκτος κι αυτό του το επιτάσσει η ίδια του η μοίρα. Δεν έχει το δικαίωμα να κάνει κάτι που έχει κάνει κάποιος προκάτοχος. Ο Λέων γεννιέται και είναι αντιμέτωπος με ένα απλό δίλημμα: Ζεις ή πεθαίνεις.

Ο Λέων μαθαίνει με τον πιο σκληρό τρόπο. Από την πρώτη του ανάσα μέχρι την τελευταία έχει μια μάχη να δώσει. Να τηρήσει τη φύση του, να τιμήσει το πεπρομένο του πάνω σ' αυτόν τον κόσμο, να παλέψει για τη ζωή του, για την ίδια τη Ζωή.

Και δεν υπάρχει στιγμή που ο αγώνας αυτός να σταματά. Ακόμα κι όταν βυζαίνει το γάλα της μάνας του, ακόμα κι όταν τρίβεται και παίζει με τα αδέρφια της αγέλης του δεν κάνει τίποτα άλλο από το να τιμά την ύπαρξή του, να υπακούει στο πρόταγμα της φύσης του, της Ζωής.

Δεν υπάρχει στιγμή ανάπαυλας. Υπάρχει το σκοτάδι του θανάτου, η ορμή της επιβίωσης και υπάρχουν και οι μεγαλύτεροι δάσκαλοί του, που δεν είναι άλλοι από τους ίδιους τους εχθρούς του. Αυτοί του δείχνουν την αξία του σκοπού του, την αξία κάθε ανάσας και κάθε ματιάς που θα ρίξει πάνω στην ξερή σαβάνα που τον φιλοξενεί.

Ο Λέων ζει για τη μάχη, η ζωή του είναι η μάχη. Γεννιέται στο σφρίγος της. Από την πρώτη στιγμή νιώθει τη ζεστασιά του κόσμου που τον αγκαλιάζει μα είναι έτοιμος να τον κάψει, βιώνει το χάος της ζωής, μιας ζωής που συμπεριφέρεται σαν μητέρα αλλά και σαν ο πιο θανάσιμος εχθρός συνάμα. Και κάπως έτσι γεννιέται μια σχέση αγάπης και μίσους εκατέρροθεν χωρίς τέλος. Ο Λέων είναι εξαρτημένος από αυτή την αντίφαση, ζει γι' αυτή κι εκείνη του ανταποδίδει αυτή την αγάπη με ένα ασυγκράτητο παθιασμένο μίσος. Ο Λέων μαθαίνει να ζει, επειδή μαθαίνει να παλεύει.

Βαδίζει περήφανα, βρυχάται και τρέμει η γη κάτω από τα πόδια του. Δε δέχεται τίποτα λιγότερο από την αυθυπαρξία του. Κάθε κίνδυνος, από την ύπουλη ύαινα μέχρι το νέογέννητο αρσενικό της αγέλης σημαίνει θάνατος. Ζει παρέα με το θάνατο, νιώθει την ανάσα του στο πλάι του από την πρώτη στιγμή.

Κατηγόρησέ τον για την αγριότητά του, για τη βασιλική του αλαζονεία, για τη σκληρότητά του στους διαδόχους του, για την "απανθρωπιά" του. Για ένα όμως δεν μπορείς να πεις κάτι. Για την αξιοπρέπειά του. Ο Λέων ζει σε ένα κόσμο σκληρό, βιώνει το διωγμό από μικρός, περιπλανιέται και ανησυχεί γι' αυτά που έχουν όντως σημασία. Για τη διαιώνισή του, την αγέλη που πρέπει να αποκτήσει, για τη λέαινα, για το βασίλειό του, για τον κόσμο που πρέπει να χτίσει και να παραδώσει μέσα στη σύντομη ζωή του. Κι όλα αυτά πασχίζει να τα χτίσει από το μηδέν. Από τη μοναξιά με μόνη παρέα το θάνατο και τον κίνδυνο ξεκινά για το άγνωστο και αμφίβολο ταξίδι του. Θα βαδίσει σε δρόμους που άλλοι λέοντες δε γνώρισαν ποτέ. Θα έχει την τύχη να ζήσει μια ζωή που κανείς άλλος δε θα ζήσει. Δε μοιάζει σε κανέναν. Έχει τα ίδια ένστικτα αλλά διαφορετική πορεία, διαφορετικούς σταθμούς και διαφορετικά βιώματα.

Ο Λέων έμαθε να είναι σκληρός. Γι' αυτό και κυνηγάει χωρίς έλεος, διεκδικεί τη μερίδα του χωρίς κουβέντα γιατί τη δικαιούται, δε δέχεται κανέναν σφετεριστή στην εξουσία του. Μόνο αυτός που θα είναι αρκετά άξιος να τον νικήσει σε μάχη θα τον διαδεχτεί γιατί κι εκείνος έτσι πήρε όσα πήρε. Γιατί μέσα από τη φλόγα της μάχης και της διεκδίκησης αναδεικνύεται η αξία. Και η πυξίδα της αξίας του Λέοντα είναι μία, η Αξιοπρέπεια.

Την Αξιοπρέπεια αυτή μας τη φέρνει ο Λέων με ατράνταχτα πειστήρια. Πειστήρια είναι τα σημάδια στο πρόσωπό του. Κάθε σημάδι είναι και μια στιγμή που δε δείλιασε. Κάθε σημάδι είναι μια στιγμή νίκης του ενστίκτου της επιβίωσης, της τιμής επάνω στο κενό αίσθημα του φόβου, επάνω στο θάνατο.

Κάθε βρυχηθμός είναι μια υπενθύμηση του ποιος είναι ο πιο άξιος, ο πιο δυνατός και ο πιο αξιοπρεπής μέχρι αποδείξεως του εναντίου. Κάθε λάθος του ένα νέο δίδαγμα, κάθε πτώση του με κόστος βαρύ είναι ένας λόγος για να πέσει πιο δύσκολα την επόμενη φορά. Η αγέροχη ματιά του μαρτυρά την πορεία του στον κόσμο, τις θυσίες και τους φόβους που ξεπέρασε για να ζήσει τη ζωή του νικητή, τη ζωή του βασιλιά, του δημιουργού του ίδιου τού του κόσμου μέσα στο χάος του Πολέμου.

Ο Λέων είναι ο βασιλιάς, ο πολεμιστής, ο εραστής, ο αρχηγός, ο ονειρευτής, ο κυνηγός, ο δημιουργός, η Αξιοπρέπεια. Όσο βρίσκεται μέσα μας ας τον τιμούμε κι ας τον καλούμε στις στιγμές που πρέπει. Όσο υπάρχει σαν σύμβολο στους μύθους μας και στα άστρα ας είναι φάρος για τις άγριες και φωτεινές μας σκέψεις. Όσο ακόμα ζει ανάμεσά μας ας τον αντιμετωπίζουμε με τον σεβασμό που του πρέπει, του απόμακρου δασκάλου που δε φοβάται να βγει στο φως και να μας δείξει το δρόμο για να γίνουμε κι εμείς αξιοπρεπείς μοναδικότητες.

Έγερσις

Ορισμένες φορές οι συνθήκες που αντιμετωπίζουμε μας βρίσκουν απροετοίμαστους. Ορισμένες φορές γινόμαστε έρμαια των καταστάσεων τριγύρω είτε μπορούμε εν τέλει να τις ελέγξουμε είτε όχι. Κι αυτό οφείλεται μόνο σε μια δικιά μας οικειοθελή αναποφασιστικότητα.

Η ανθρώπινη σκέψη διαγράφει μια πορεία μέσα στο χοροχρονικό συνεχές της ζωής. Η σκέψη και η πορεία της πάνω στο χώρο και στο χρόνο είναι που διαμορφώνουν αυτό που λέμε "ζωή". Είναι τόσο τρελή η "σκέψη" ότι χόρος, χρόνος, ζωή, κόσμος είναι όλα έννοιες που υπάρχουν καθαρά και μόνο εξαιτίας μας, εξαιτίας σου και εξαιτίας μου. Δεν μπορούσα να μην αναφερθώ σε αυτό όσο άσχετο κι αν είναι με το κυρίως θέμα της ανάρτησης. Γι' αυτό πάμε παρακάτω.

Η σκέψη λοιπόν διαμορφώνει τη ζωή και τον κόσμο. Τι διαμορφώνει όμως τη σκέψη; Ποιο είναι το φίδι που σέρνεται πονηρά πίσω από το αβγό; Ποια είναι η μήτρα; Ποια είναι η δύναμη που έχει δώσει αέναη ώθηση στα πάντα και αυτά υπακούν στο κάλεσμα της αέναης κίνησης; Τι διαμορφώνει τη σκέψη, ποια είναι η μάνα της σκέψης, της αντίληψης και της περιγραφής που δίνουμε δηλαδή εμείς στον κόσμο, στην ίδια μας τη ζωή;

Μπορεί να υπάρξει ο κόσμος, το σύμπαν χωρίς τον άνθρωπο. Αν και διαφωνώ σε πολλά με τους επιστημονιστές-υλιστές θα συμφωνούσα μαζί τους και θα έλεγα πως "ναι, μπορεί να υπάρξει το σύμπαν χωρίς την ύπαρξη του ανθρώπου". Αλλά το ερώτημα δεν έχει τεθεί στη σωστή του αφετηρία. Το ορθό ερώτημα που πρέπει να κάνουμε πριν το προαναφερθέν είναι το εξής: "Ο κόσμος μπορεί να υπάρχει χωρίς την αντίληψή του;". Με άλλα λόγια, μπορεί το ο,τιδήποτε να διεκδικεί την ύπαρξη, την υπόστασή του όταν δεν μπορεί να μπει σε κάποια νοητικά πλαίσια, όταν δεν βρίσκεται στα όρια ενός ορισμού, όταν τέλος πάντων, δεν υπάρχει ένα μυαλό, ένας νους , μια νόηση που να νοηματοδοτεί το σύμπαν;

Μπορεί λοιπόν να υπάρχει κάτι χωρίς να προϋπάρχει αυτού του κάτι, κάτι άλλο, που να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη αυτού του κάτι; Αν λοιπόν Χ είναι το σύμπαν, δεν μπορεί να υπάρχει αυτό το Χ αν δεν υπάρχει πριν από αυτό ένας Ψ νους που να αντιλαμβάνεται την ύπαρξη του Χ σύμπαντος. Τα πράγματα για το Χ είναι εύκολα στην περίπτωσή μας. Αν δεν υπάρχει ο Ψ απλά δεν υπάρχει και το Χ και end of story. Αν από την άλλη ο Ψ υπάρχει, το Χ πάλι δεν επηρεάζεται διότι το Χ δεν έχει κάποια ας το πούμε "υποχρέωση να αντιληφθεί κάτι". Ο κόσμος, το σύμπαν λέει απλά "είμαι εγώ και είμαι εδώ και τώρα". Ο Ψ ωστόσο, ο νους, αυτός φέρει ένα βάρος, μια ευθύνη απέναντι στο σύμπαν. Έχει ευθύνη να νοήσει το σύμπαν, να αντιληφθεί την ύπαρξή του, πρόσεξε, δε λέω να μάθει το σύμπαν και να ξεκλειδώσει τα μυστικά του, αυτό είναι άλλη κουβέντα. Ο Ψ, ο Νους έχει χρέος να πει αυτές τις λέξεις "είμαι εγώ, είμαι εδώ, τώρα και το ξέρω". Ο Νους είναι κομμάτι του σύμπαντος αλλά σε αντίθεση μ' αυτό (το σύμπαν-κόσμο) πρέπει να κατανοήσει. Πρέπει να κατανοήσει 1ον ότι είναι, 2ον ότι είναι κομμάτι του σύμπαντος και 3ον πρέπει να κατανοήσει το σύμπαν. Αυτά τα τρία επίπεδα νόησης είναι που αποτελούν και το πρώτο σκαλί της αυτοαντίληψης, της εξέλιξης του όποιου ανθρώπινου μεγαλείου ή αποπάτου. Για να αποκτήσει αυτά τα τρία skills η σκέψη, ο Ψ Νους, χρειάζεται κάτι άλλο που προηγείται ακριβώς της σκέψης. Μιλάμε φυσικά για τη Μητέρα της Σκέψης, τη Μάνα του Νου, μιλάμε για τη Θέληση.

 Η πίστη, δηλαδή η Θέληση, λέει ο λαός, κινεί και βουνά. Η αληθινή Θέληση ενός ανθρώπου είναι αδύνατο να καμφθεί παρά τα εμπόδια και τις αντίθετες δυνάμεις. Η Θέληση θα μπορούσαμε να πούμε είναι ο ποιμένας της Ανθρωπότητας. Οι άνθρωποι χωρίς σκέψη δε διαφέρουν από τα πρόβατα σε κάτι. Ένας αδέσποτος αμνός δεν ενδιαφέρεται για τίποτα πέραν των περί της επιβιώσεώς του επιτηδευμάτων. Από κει και πέρα, δεν υπάρχει χώρος για ενασχόληση με το πνεύμα, τα κοινά, με ένα σχέδιο μεγαλύτερο από την αυστηρή διατήρηση στη ζωή. Η συνύπαρξη, η ασφάλεια, η εξάπλωση, η διαιώνιση, η κερδοφορία του "κοπαδιού"-κοινωνίας-ανθρωπότητας όμως ανήκει στη δικαιοδοσία του ποιμένος. Και ο ποιμένας είναι η Θέληση. Η Θέληση είναι ο θείος Σωτήρας της Ανθρωπότητας απένταντι και μέσα στο γίγνεσθαι, στην πραγματικότητα, στις συνθήκες και στις καταστάσεις. Είναι ο ήρωας που κρυφά παρεμβαίνει ανάμεσα στον αδύναμο και γυμνό άνθρωπο και στις κακουχίες που τον πολιορκούν. Είναι μυστικός σύμβουλος, προστάτης, φίλος και σύμμαχος. Είναι το ένστικτο εκείνο που διατηρεί τον Άνθρωπο στο ύψος του, σε μια καθαγιασμένα ακόλαστη ερωτική περίπτυξη με την ίδια την αξιοπρέπειά του. Η Θέληση είναι ο Φύλακας της Προσωπικής Τιμής του καθενός από μας.

 Διανύουμε μια εποχή όπου η προσωπική τιμή γίνεται εύκολα debatable αντικείμενο. Έχουμε ως γνωστόν μπερδέψει τις λέξεις αφού δε μάθαμε και ποτέ το αληθινό τους νόημα. Έχουμε μπερδέψει λοιπόν την αξιοπρέπεια με την ψωροπερηφάνια. Το ανήθικο γίνεται φυσικό, το ανέντιμο κατέληξε να λέγεται "σωστό". Το "συγγνώμη" μεταφράζεται σε "καβάλα με", ο αγαθός είναι ο βλάκας, ο εξυπνάκιας είναι ο έξυπνος. η μετάνοια, από μετά-νόηση έχει γίνει ικεσία για αποφυγή της τιμωρίας, γονυπετώς. Μετανοώ σημαίνει αλλάζω γνώμη, αλλάζω τον τρόπο που θα αντιδράσω σε ένα ερέθισμα την επόμενη φορά που θα το συναντήσω. Μετανοώ δε σημαίνει να πέφτω χάμω, να αγγίζω με γόνατα και χέρια το πάτωμα, να γλείφω εκεί που πατώ και να εύχομαι να μην είχα κάνει ή πει αυτό που έκανα ή είπα. Αυτά περνάνε μόνο στους μωρούς και στους φοβισμένους. Αυτά περνάνε στους ικέτες και στους επαίτες. Και δυστυχώς έχουμε γεμίσει με επαίτες, επαίτες στην ανθρωποκεντρική πολιτισμένη Δύση, επαίτες για δόσεις, για φράγκα, για προσοχή, για αποδοχή, για ψίχουλα σημασίας, για ψίχουλα νοήματος.

Επαιτούν και δηλώνουν εξαρτημένοι με την επαιτία τους. Και είναι εξαρτημένοι από την πραγματικότητα, από τον κόσμο και από τη ζωή. Σαν καλά πρόβατα που είναι αδιαφόρησαν, αγνόησαν το βασικό κανόνα που διέπει την Αλήθεια, ότι η Θέληση διαμορφώνει τη σκέψη κι εκείνη με τη σειρά της τον κόσμο, ποτέ vice versa. Αιτούμαι λοιπόν και δεν επαιτώ όπως και δεν απαιτώ από κανέναν να ασκήσει μέσα του κάποιες αρχές προκειμένου να τιμήσει τη χαμένη του τιμή.

-Ίσος προς ίσον. Τελούμε σε μια διαρκή σχέση μαθητού-δασκάλου. Πρώτιστη έγνοιά μας οφείλει να είναι ότι δεν ξέρουμε τίποτα. Αυτό που έχουμε την εντύπωση ότι ξέρουμε είναι απλά μια σκιά γνώσης, ένα αμιδρό σκοτάδι και σε καμία περίπτωση φως. Δεν είναι η γνώση αυτή καθεαυτή το κίνητρο, αλλά ο δρόμος προς αυτή που μας κινητοποιεί. Γι' αυτό δεν κοιτάμε τον διπλανό μας αφ' υψηλού. Αν σέρνεται έχουμε χρέος να του στρίψουμε το κεφάλι προς την έξοδο της σπηλιάς του. Αν πάλι αρνηθεί, ψάχνουμε για κάποιον άλλον που έχει περισσότερο την ανάγκη μας μέσα στο λάκκο με τα φίδια από τον προηγούμενο.

-Αυτό-Διάθεση. Προθυμία για να συμμετέχουμε στο έργο, σε κάθε έργο, σε κάθε εγχείρημα μικρό και καθημερινό ή μεγάλο και αιώνιο. Με τον τρόπο αυτό δημιουργούμε, γινόμαστε μέτοχοι στο μέλλον, στη διαιώνιση, στην ελπίδα κυρίως, όχι σε κάποια μεγάλη συλλογική ιδέα αλλά στην προσωπική ελπίδα. Η προσωπική ελπίδα είναι η ηλιαχτίδα που μας υπενθυμίζει πως όσα συμβαίνουν τριγύρω έχουν νόημα, έχουν σκοπό, όλα είναι ευκαιρίες και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να τις αρπάξουμε ή να τις αφήσουμε. Δουλεύουμε, δημιουργούμε συνειδητά, υπηρετούμε ελεύθεροι, διατάζουμε τους εαυτούς μας. Γινόμαστε καλοί ηγέτες αφού μάθουμε πρώτα καλά να υπηρετούμε.

-Πόνος. Κανείς δε θέλει να πονά. Όλοι θέλουν να βρίσκονται σε μια κατάσταση ηδονής, μόνιμη ει δυνατόν. Αλλά ο Νόμος των Αντιθέτων δεν παρακάμπτεται. Για να αντιληφθώ την ηδονή πρέπει να ζήσω τον πόνο. Καλοσορίζουμε τον πόνο, τον αντιλαμβανόμαστε ως κίνητρο, ως δάσκαλο. Πρέπει να σταματήσουμε να βάζουμε ως σκοπό σε κάθε μας πράξη την απόκτηση κέρδους, τη νίκη, την επιτυχή έκβαση, την ευχαρίστηση. Υπάρχουν πράξεις που όλοι καλούμεθα κάποτε να κάνουμε οι οποίες δεν έχουν κάποιο ευχάριστο αποτέλεσμα, αλλά πρέπει να τις κάνουμε. Γιατί; Γιατί το οφείλουμε στον εαυτό μας, στην Τιμή και την Αξιοπρέπειά μας. Κάποτε στους δρόμους μπορούσες να δεις κυνικούς φιλοσόφους να ζουν δίπλα σε ζητιάνους που ήταν πρόθυμοι να σου φιλήσουν το χέρι για λίγο τσίγγο από την τσέπη σου. Εδώ έγγειται η διαφορά ανθρώπου και Ανθρώπου. Δουλεύουμε λοιπόν πάνω στον πόνο και στη στέρηση μέχρι ο πόνος να γίνει Αξιοπρέπεια και η στέρηση Αυτάρκεια. Βλέπεις και τα δύο ζεύγη είναι η πλευρές του ίδιου νομίσματος, το θέμα είναι να αλλάξει η αντίληψη.

-Όχι. Παρά τις όποιες συνέπειες και την αντιπάθεια που θα εισπράξεις, είναι λυτρωτική λέξη. Πίστεψέ με, δεν είναι taboo, δεν είναι απαγορευμένη λέξη, μπορείς να την πεις. Το θέμα είναι ότι μάλλον φοβάσαι το μετά. Η Αξιοπρέπειά σου απαιτεί να παίρνεις αποφάσεις, να δέχεσαι και να αρνείσαι. Η όποια μεταμέλεια και φοβία θα πρέπει να εξαϋλώνεται άμα τη λήψει της αποφάσεως, αρκεί να έχει παρθεί σύμφωνα με τον προσωπικό ηθικό κώδικα, σύμφωνα με την προσωπική Τιμή. Το ΟΧΙ λοιπόν δεν είναι casus belli, είναι απλά μια απόφαση.

- Είμαι εδώ και τώρα. Δεν έχει να κάνει με την αξιοποίηση της στιγμής στο έπακρο. Δεν έχει να κάνει με το αν απολαμβάνεις τη ζωή και αν της ρουφάς το μεδούλι. Έχει να κάνει με το αν αντιλαμβάνεσαι πού είσαι, τη στιγμή που είσαι εκεί, αν ατιλαμβάνεσαι τι κάνεις τη στιγμή που το κάνεις, αν αντιλαμβάνεσαι ποιος είσαι, αν εν τέλει αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι. Αυτό είναι ένα σημαντικό φάρμακο για τις συνήθειες, και ακόμα πιο σημαντικό για τις εξαρτήσεις.

- Πολεμιστής. Πάντα πρότυπο, μόνιμα πρότυπο. Αυτός και ο στόχος του, οι περισπασμοί έρχονται και παρέρχονται, ο στόχος όμως μένει εκεί στο τέλος της διαδρομής. Ο Πολεμιστής θα τελειώσει όταν αγγίξει το στόχο, θα τελειώσει μαζί του. Ο Πολεμιστής είναι ο Σκοπός του. Αυτό το μυστικό παλεύει να μάθει μια ζωή αλλά η όμορφή του περηφάνια δεν τον αφήνει να δει κάτω από τη μύτη του. Ας είναι, είναι πάντα και μόνιμα πρότυπο, αυτός, το σκοτεινό του πρόσωπο και τα αλύγιστα γόνατά του. Είναι το σύμβολο της πορείας μας, η ελπίδα.

- Αμφιβολία. Το λεγόμενο self-doubt. Ιερή στιγμή. Πού και πού ερχόμαστε μπροστά σε θησαυρούς γνώσης, για τον εαυτό μας, τις αντοχές μας, τα λάθη μας, τους φόβους και τις νίκες μας (που πιστέψτε με είναι πολύ περισσότερες από αυτές που νομίζετε). Είναι η στιγμή που πρέπει να απομονωθείς, να βρεις το προσωπικό σου άσυλο, να φροντίσεις τις πληγές σου, να σταθείς στα πόδια σου και να καταβάλεις ξανά τους φόβους σου. Θα σου πάρει μέρες, μήνες, ίσως χρόνια, αλλά θα το κάνεις, για να μη σε πάρει ο διάολος, θα το κάνεις!

- Ευθύνη. Άνθρωπος χωρίς Ευθύνη δεν έχει αξιοπρέπεια και τιμή. Ευθύνη απέναντι στον εαυτό του, απέναντι στους άλλους και κυρίως στους πειρασμούς του. Συχνά η αδιαμφισβήτητη ανωτερότητά σου απέναντι στους άλλους σε κάνει αλαζόνα, με μια λαβή όμως η Ευθύνη θα σε φέρει στα γόνατα. Άλλοτε πάλι, ανακατεύεσαι με τις μάζες, ακολουθάς τις γνώμες της, το θυμοειδές της, τα συνθήματά της και ξεχνάς ποιος είσαι. Η Ευθύνη θα σε χαστουκίσει και ο πόνος θα σε ανεβάσει πίσω εκεί που ήσουν. Η Ευθύνη είναι η αυτολογοκρισία που πρέπει να έχει κάθε Έντιμος Άνθρωπος, προκειμένου να είναι καθαρός και αγνός μπροστά στην Αξιοπρέπειά του, στον ένα και μοναδικό Κριτή του.

Η Θέληση ατσαλώνει τον χαρακτήρα. Η Θέληση μας κάνει κυρίαρχους της μοίρας μας μέσα σε έναν κόσμο χάους και μηδενικής λογικής. Η Θέληση άλλους μας κάνει ήρωες της ζωής μας και άλλους μοιραίους ζητιάνους και παρακατιανούς, αναλόγως αν την έχουμε ή όχι.

Ο άνθρωπος που δεν έχει Θέληση, φοβάται, κλαίει σκυφτός και ζητάει βοήθεια από τους άλλους, λες και υπάρχουν άλλοι. Θέλει να κρατήσει ζωντανές τις συνήθειές του και τη ματαιότητά του. Πέφτει στα γόνατα και σφουγκαρίζει τα πατώματα με το σώμα του προκειμένου κάποιος να τον δει κάποια στιγμή και να του πει "ναι, έχεις αξία, ναι έχεις σημασία", γιατί ποτέ δεν το πίστεψε μόνος του για τον εαυτό του.

Ο Άνθρωπος που έχει Θέληση, είναι Ήρωας Αφανής. Εργάζεται στο όνομα της Τιμής ακόμα και στον ύπνο του. Ο Άνθρωπος της Θέλησης είναι ελεύθερος γιατί ξέρει πότε να ξεχύνει και πότε να δυναστεύει τον εαυτό του. Ξέρει να χρησιμοποιεί τα γκέμια και δεν αφήνει τους άλλους, ούτε τις συνθήκες να κάνουν τη δουλειά γι' αυτόν. Ο Άνθρωπος που έχει Θέληση, βρίκσεται στους μύθους, στον παλιό Ιπποτισμό. Ο Άνθρωπος της Θέλησης έχει κώδικα ηθικής, έχει αρχές. Και οι αρχές στη ζωή δίνουν ένα μεγάλο ατού, σε απαλλάσσουν από πολλά ψευτοδιλήμματα. Οι πολεμιστές της εντιμότητας έχουν λάβει από καιρό την απόφασή τους για το πώς θα πορευθούν. Όλα τα άλλα είναι απλά πλοήγηση βάσει σχεδίου.

Αν ακολουθάς τυφλά τη μοίρα σου, ξέρεις καλά το δρόμο σου, δεν έχεις λόγο να ανησυχείς.

Αν πάλι έχεις Θέληση μέσα σου, αν ζεις και λειτουργείς σύμφωνα με τις επιταγές της Αξιοπρέπειας και της Αλήθειας, βάλε τέλος στις αμφιβολίες. Ήρθε η στιγμή της Έγερσης, στείλε τους φόβους πίσω στο σκοτάδι και φέρε το φως.

Je#suis#ypokritis

Πριν μερικά χρόνια έγραφα και συμμετείχα σε ένα φόρουμ. Το φόρουμ άγγιζε θέματα σχετικά με θρησκεία, μυθολογία και γενικότερα πνευματικής φύσης ζητήματα. Είναι κατανοητό ότι το φόρουμ αυτό αποτέλεσε και αποτελεί ακόμα και τώρα τεραίν συνεχών συγκρούσεων. Υπάρχουν κρούσματα γραφικότητας από όλες τις πλευρές, αλλά πάντα υπήρχε κάτι που άξιζε να διαβαστεί. Να τονίσω εδώ ότι το φόρουμ είναι ελληνικό, οπότε αναλογιστείτε πόσο χειρότερη γίνεται η κατάσταση. Αδαείς, αργόσχολοι, επιδειξιομανείς, άνθρωποι στις παρυφές της ψυχασθένειας και μερικοί παρακινούμενοι από την περιέργεια ή ενδιαφέρον ή ακόμα και από την ατόφια λαχτάρα για γνώση, όλοι συναντιούνταν σε εκείνο το χώρο.

Θα καταλαβαίνετε λοιπόν ότι υπήρχε μια ανοιχτή σύγκρουση ανάμεσα σε ανθρώπους υπέρ του Χριστιανισμού και σε ανθρώπους κατά αυτού. Για να μην μπερδευόμαστε, δεν ήταν πάντα η πίστη και μόνο ή η τάση για μηδενισμό της πίστης που έδινε κίνητρο στα μέλη να παίρνουν θέση στους διάφορους καυγάδες. Ένας από αυτούς λοιπόν λεγόταν Γιάννης. Ο Γιάννης αυτοδηλωνόταν ως υπέρμαχος της λογικής, του ορθολογισμού, κατά κάθε φανατισμού και θρησκείας. Πέραν του γεγονότος ότι ο ίδιος δεν διακατεχόταν από λογική όταν εξέθετε την επιχειρηματολογία του, πέραν του γεγονότος ότι οι αντίπαλοί του συνήθως δεν είχαν λογικά επιχειρήματα (κι έτσι νικούσε μάχες που δεν γίνονταν ποτέ ουσιαστικά), ο Γιάννης είχε ένα φοβερό αλαζονικό, εμπαικτικό και ειρωνικό υφάκι. Ήταν ένας τύπος που προσπαθούσε να φτύσει κάθε μη υλική προσέγγυση του κόσμου, σωστή ή λανθασμένη, και το έκανε με γλώσσα και κυρίως με ύφος καφενείου. Είναι από αυτούς τους τύπους που λέω κατσαπλιάδες.

Που λέτε λοιπόν, μια μέρα ένα νέο μέλος ήθελε να εκθέσει σε ένα θέμα τους λόγους για τους οποίους δεν πιστεύει στο Χριστό. Μεταξύ μας τώρα, η ανάγνωση κάποιων κειμένων, μια απλή λογική, η συνειδητοποίηση ότι ο θεός δεν μπορεί να είναι τόσο υποτελής στα πάθη του όσο τον παρουσιάζουν οι Γραφές και το απόλυτο ιστορικό κενό στην απάντηση του αν υπήρξε ο Χριστός είναι υπεραρκετοί λόγοι για να απορρίψεις το Χριστιανισμό και ως εκ τούτου και το μαγαζί που ονομάζεται Εκκλησία. Τέτοια πράγματα έλεγε πάνω κάτω ο νέος φίλος του φόρουμ μας. Ήταν γλαφυρός όσο θυμάμαι, αλλά δεν ξέρω... ίσως επειδή είχα κάνει παρόμοιες διαπιστώσεις καιρό πριν να μην εντυπωσιάστηκα. Ίσως έφταιγε που ο νέος σε εμένα προσωπικά δεν είπε τίποτα καινούριο. Αυτά που είπε τα ήξερα και ήδη ήμουν στην αναζήτηση για το επόμενο βήμα. Αλλά εντάξει, ο νέος δεν έφταιγε σε κάτι. Ήθελε να μιλήσει και επίσης, ποτέ δεν είναι αργά να στρέφεσαι προς τη γνώση. Το πρόβλημά μου δεν ήταν ο νέος. Ήταν ο φίλος μου ο Γιάννης. Ο τύπος αυτός αφού διάβασε τις απόψεις του νέου, το μόνο που βρήκε να του πει ήταν τούτο "Καλοσήρθες στην άλλη πλευρά φίλε μου".

Θυμάμαι ότι ως παρατηρητής διάβαζα το διάλογο αυτό. Στην απάντηση του Γιάννη σκάλωσα. Πρέπει να κάθησα και 5 λεπτά ψάχνοντας να του προσάψω το πιο βρωμερό και πιο ταιριαστό μπινελίκι. Θυμάμαι ότι απελπίστηκα εν τέλει γιατί δεν κατάφερα να βρω κάτι. Άφησα το συμβάν να περάσει, αυτό θα έκανα ούτως ή άλλως, απλά δεν είχα καν την ικανοποίηση να βρίσω.

Ο Γιάννης δε με εξόργισε επειδή ήμουν ιδεολογικός του αντίπαλος. Εν γένει θα έλεγα ότι και οι δύο στηρίζαμε τη λογική. Απλά η διαφορά μας βρισκόταν στο ότι εγώ όντως στήριζα τη λογική απέναντι στα θεϊκά ερωτήματα, ενώ εκείνος ήταν φανατικός. Ήταν ένας φανατικός, ένας εξαρτημένος που υποκρινόταν τον ελεύθερο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος έδωσε τόση αξία στο θεό του οποίου τόσο ένθερμα διακήρυττε την ανυπαρξία, που τελικά τον έκανε το ναρκωτικό του. Κάθε λογής φανατικός νοηματοδοτεί τον εαυτό του μόνο μέσω των "εχθρών" του. Ο φανατικός άθεος ανεβαίνει στα κάγκελα όταν ακούσει τη λέξη πίστη. Το εθνίκι κορδώνεται όταν ακούει για τους Πακιστανούς που του παίρνουν τη δουλειά (λες και θα δεχόταν να δουλέψει σε πεζοδρόμιο να καθαρίζει παρμπρίζ).

Ο φανατικός είναι φαρισαίος, δηλαδή κάλπικος, δηλαδή υποκριτής. Και υποκριτής μπορεί να είναι οποιοσδήποτε στηρίζει κάτι όσο έχει στα χέρια του μια πένα, μια ντουντούκα, πόσο μάλλον στις μέρες μας, ένα πληκτρολόγιο. Ο Γιάννης ήταν φανατικός άθεος, φανατικός φαρισαίος. Ήταν υποκριτής και ως υποκριτής βέβαια ήταν και ηλίθιος. Γιατί δεν αντιλήφθηκε ποτέ ότι το να τα βάλει με το θεό, με το να τον αποκηρύξει όπως θα ήθελε, δεν κάνει τίποτα επί της ουσίας. Είναι ένας άνθρωπος με τόσες εξαρτήσεις επί γης που δεν μπορεί να τις απεμπολίσει, το φαγητό, το ποτό, το κάπνισμα ίσως, η δουλειά, η μη δουλειά, τα λεφτά, οι συγγενείς, η γυναίκα, οι γυνάικες, τα παιδιά και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Δηλαδή ο Γιάννης μας ζητάει να πιστέψουμε ότι μπόρεσε να πετύχει μια αρμονική σχέση με όλους αυτούς τους εξαρτησιογόνους παράγοντες του κόσμου και αφού ήρθε στην απόλυτη Νιρβάνα, τα έβαλε με το θεό και τον νίκησε. Και όχι απλά τον νίκησε, πέρασε και στην άλλη πλευρά. Και όχι απλά πέρασε στην άλλη πλευρά, κάνει και την υποδοχή, όπως κάτι γκομενίτσες κάνουν υποδοχή στα κωλόμπαρα και καλωσορίζει και τους άλλους "ελεύθερους" φίλους του στην "άλλη πλευρά".

Το θέμα μας δεν είναι ο Γιάννης, ούτε το αν κάποιος πρέπει να πιστεύει στο θεό ή όχι. Το θέμα μας είναι η υποκρισία. Μιλάμε για ένα μικρόβιο που ανέκαθεν κατοικούσε στις πιο ματαιόδοξες και σιχαμένες γωνιές της ανθρώπινης ψυχής. Πλέον το μικρόβιο έχει λάβει διαστάσεις μάστιγας των καιρών μας. Το ίντερνετ και ειδικά το facebook και ειδικά στην Ελλάδα τη λεβεντογέννα έχει δώσει άλλη ώθηση στο όλο ζήτημα. Έχουμε γεμίσει με φυντάνια στην Ελλάδα του 15'! Παντού, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα, ή καλύτερα όπου κι αν κλικάρεις, θα βρεις υπέρμαχους των διαφόρων ελευθεριών. Παντού, αόρατος γύρω μας, μέναιται ένας αγώνας υπέρ της ελευθερίας του λόγου, υπέρ των καταπιεσμένων φυλετικά, ιδεολογικά, σεξουαλικά κοινωνικών ομάδων. Και τον αγώνα τον κάνουν οι πολεμιστές του πληκτρολογίου και του ποντικιού. Έλα όμως που οι αγωνιστές αυτοί δεν ξέρουν για τι μάχονται, έλα που έχουν μνήμη χρυσόψαρου και έλα που τελικά η δημοσιότητα ενός γεγονότος υπερνικά κατά κράτος την κοινωνική τους υπερευαισθησία!

Οι υποκριτές έχουν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ακολουθούν πάντα αυτό που προστάζει ο εκάστοτε πολιτικός ορθολογισμός. Πρέπει να δέιχνουν μια ανθρώπινη πλευρά, μια ευαίσθητη πτυχή του εαυτού τους προκειμένου να γίνουν συμπαθείς, να μην έρθουν σε σύγκρουση με το κοινό αίσθημα που κυριαρχεί σε κάθε περίσταση. Και το επικρατών κοινό αίσθημα συνήθως διαμορφώνεται από τα διάφορα γεγονότα. Θάνατοι, τραγωδίες, ατυχήματα, αιματηρές ιστορίες με έντονο συμβολισμό για ευνόητους λόγους είναι πάντα στις πρώτες επιλογές. Το δίπολο του πληγωμένου αδύναμου και του κακού δυνατού που στέκεται από πάνω με αλαζονικό χαμόγελο είναι κλασσικό σχήμα. Είναι θέατρο και μάλιστα καθόλου πρωτότυπο. Τα σκηνικά είναι πάντα τα ίδια, όπως και οι ρόλοι και το σενάριο. Μόνο οι μούρες, τα μέρη και τα ονόματα αλλάζουν.

Και τα περιστατικά υποκρισίας στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια δίνουν και παίρνουν. Σαν χθες θυμάμαι τόσους Έλληνες να αγανακτούν και να κράζουν από τα προφίλ τους (λες και τα διάβαζε κάποιος που θα έπρεπε να τα διαβάζει) την κυβέρνηση για το κλείσιμο της ΕΡΤ (πού το θυμήθηκε ο πούστης θα λένε τώρα μερικά χρυσόψαρα). Συναυλίες αλληλεγγύης, αριστεροφαμφαρισμοί, διαμαρτυρίες, φουλ προώθηση του θέματος από τα media και αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο. Κανείς όμως δεν είπε τότε ποιο ήταν το βασικό. Ότι πλέον κάποιοι άνθρωποι, είτε ήταν κηφίνες είτε όχι πλέον ήταν άνεργοι, έστω και για κάποιο διάστημα. Δεν υπήρξε καταπίεση του δικαιώματος του λόγου, και εξάλλου  μιλάμε για την κρατική τηλεόραση παίδες, μη ξεχνιόμαστε, σαν να λέμε ότι κλείνει το στόμα του ο καταπιεστής. Αλλά και αν πάρουμε σαν πρόβλημα λοιπόν την ανεργία και όχι τη φίμωση, πάλι εκεί χωμένοι είστε καλοί μου υποκριτές. Διότι κανείς δεν έδωσε βάση ποτέ και με τόση ένταση σε άλλες τόσες περιπτώσεις ανθρώπων που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στην ανεργία. Αλλά έτσι είναι ρε κωλάνθρωποι, οι υπόλοιποι 1.000.000 άνεργοι δεν ήταν μουσικοί στην ΕΡΤ και δεν τους τράβαγε μια κάμερα να κλαίνε ενώ τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο. Παραδεχτείτε το. Δε σας θορύβησε η ανεργία, σας θορύβησε μια κάμερα και μερικά δάκρυα, αληθινά δάκρυα ίσως, αλλά σε καμία περίπτωση δικά σας δάκρυα.

Είστε χρυσόψαρα κύριοι Έλληνες, είστε υποκριτές, από τους χειρότερους του είδους θα έλεγα και βέβαια απευθύνομαι στους ανθρώπους νεαρής ηλικίας. Οι άλλοι είναι καμένα χαρτιά, τους έχω γραμμένους. Συγκρίνετε τις σκατόφατσές σας με τις φάτσες των πολιτικών όταν πριν μερικές μερούλες πριν ξεκινήσουν να κλάνουν απ' το στόμα (μιλάνε) έλεγαν "Θα ήθελα αρχικά να εκφράσω την οδύνη μου για τον χαμό τον ανθρώπων στην Αδριατική". Μη σου πω ότι τα μέσα διέκοψαν την προεκλογική περίοδο για κανά δυο μέρες (βρήκαν κι αυτοί μέρες να ταξιδεύουν). Κάνατε τη σύγκριση; Επειδή είστε δειλοί και δεν το δέχεστε θα σας πω εγώ λοιπόν ότι τους μοιάζετε, τους μοιάζουμε.  Δεν έχετε κάτι που να σας κάνει ποιοτικά ανώτερους από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, την Τατιάνα ή τη Μανωλίδου. Τουλάχιστον αυτοί σας πετάνε υποκρισία στα ίσα στη μάπα. Έχετε τα μούτρα και κρίνετε ενώ η μόνη διαφορά είναι ότι αυτοί υποκρίνονται μπροστά στην κάμερα. Εσείς υποκρίνεστε μπροστά στα μάτια των συνανθρώπων σας, υποκρίνεστε εις βάρος των εαυτών σας. Για την ακρίβεια είστε πολύ χειρότεροι από αυτούς που κράζετε. Νομίζετε ότι είστε φιλάνθρωποι, αλληλέγγυοι, ελεύθερα πνεύματα, φεμινιστές (vol.2 κιόλας), ομοφυλοφιλό-φιλοι, προοδευτικοί και ιδεολόγοι. Πρώτον, την ποιότητα ενός ανθρώπου δεν την καθορίζουν τα πιστεύω του και πόσο μάλλον τα λόγια του, αλλά οι πράξεις και μόνο. Δεύτερον και κατά πολύ σημαντικότερον, όσο με λέξεις στηρίζετε αυτό που πιστεύετε, δηλαδή όσο παρλάρετε και μόνο, δεν είστε τίποτα άλλο παρά λέξεις, κοινώς δεν είστε τίποτα. Οπότε, οι δηλώσεις, τα μανιφέστα, οι ιδεοληψίες και οι αερολογίες δεν γίνονται για να διαδώσουν κάποια αλήθεια αλλά απλά για να δημιουργήσουν μια εντύπωση, ότι κάτι είστε. Λέτε λοιπόν ψέματα και με ψέματα προσπαθείτε να παραστήσετε κάτι που δεν είστε. Αυτό λοιπόν ονομάζεται υποκρισία και μάλιστα stricto sensu.

Το χειρότερο όμως με τους υποκριτές είναι ότι πάντα κοιτάνε το δέντρο και δε βλέπουν το δάσος. Αυτό τους αναγάγει πλέον στο επίπεδο των υπανθρώπων. Και ας ήταν έτσι αν τουλάχιστον επέλεγαν οι ίδιοι συνειδητά να κοιτούν το δέντρο. Τα ΜΜΕ κατευθύνουν το βλέμμα ακόμα και των πιο wannabe "αντικοινωνικών" και "αντιδραστικών" νεαρών κομματιών της κοινωνίας μας. Μοιάζετε με το μάτι του Σάουρον που είχε το δαχτυλίδι κάτω από τη μύτη του και κοιτούσε τη μάχη μπροστά από τις πύλες της Μόρντορ ανάμεσα σε Orcs και Men of the West (μμμ... of the West ε...). Εδώ την πάτησε κοτζάμ άρχοντας του σκότους, εσείς νομίζετε είστε πιο μαγκάκια.

Και ναι αγαπητοί μου υποκριτές, στρέψατε το βλέμμα από την πραγματικότητα επειδή δεν σκέφτεστε και τα μέσα ξέρουν να το εκμεταλλεύονται άριστα αυτό σας το ελάττωμα. Κοιτούσαν το δέντρο όσοι φίλα προσκείμενοι και μη στην αναρχία διαμόρφωναν πολιτικές πλατφόρμες στηριγμένοι στο θάνατο του Γρηγορόπουλου (χρυσόψαρα on alert) to 2008. Ας ραγίσουμε λίγο τα σύμβολα. Ο Κορκονέας δεν ήταν η κρατική καταπίεση. Ο Κορκονέας ήταν ένας μαλάκας με ψυχολογικά, κόμπλεξ και όπλο στο χέρι. Ο Γρηγορόπουλος δεν ήταν ήρωας. Ήταν γκαντέμης, ένα λάθος άτομο σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Και αν σας θορυβεί το γεγονός ότι πέθανε μόλις στα 15-16 του, δεν έχω να πω πολλά. Κάποια χιλιόμετρα νοτιότερα της Ελλάδας, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που γεννιούνται τη στιγμή αυτή που με διαβάζετε, και στατιστικά δεν θα προλάβουν να φτάσουν ούτε τα 5. Αλλά είπαμε, είστε χρυσόψαρα, είστε στρουθοκάμηλοι, κοιτάτε το δέντρο στα Εξάρχεια και χάνετε το δάσος στην Αφρική.

Πιθανόν να είμαι ένα ανάλγητο γουρούνι. Το ζήτημα όμως είναι ότι όλοι εσείς οι υποκριτές δεν είστε ευαίσθητοι όπως θέλετε να πιστεύετε. Θέλετε απλά να ικανοποιήσετε τον εγωϊσμό σας ο οποίος πού και πού θέλει να σας επιβεβαιώσει ότι δεν είστε κι εσείς ανάλγητα γουρούνια. Βλέπετε δεν μπορείτε να διαχειριστείτε αυτή την αλήθεια και αν έρθετε αντιμέτωποι μ' αυτή θα κατερεύσετε guarantee. Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σας πόνεσε πραγματικά η πληγή του διπλανού, ποτέ δε νιώσατε το σφίξιμο στο λαιμό που νιώθει κάποιος όταν κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του, το σπίτι του, τη ζωή του. Και το γεγονός ότι "συμπάσχετε" μόνο στα λόγια και στις δηλώσεις, αυτό ακριβώς επαληθεύει. Από την άλλη απολαμβάνετε την επιβεβαίωση από τους ομοϊδεάτες φίλους σας (αφού μέχρι εκεί σας παίρνει να εκθέτετε τις απόψεις σας), τα συγχαριτήρια, τα μπράβο, τα likes, γενικά τα πληρωμένα χειροκροτήματα.

Η αλήθεια είναι, φίλοι μου υποκριτές, ότι δεν έχετε καρδιές γεμάτες ζεστασιά, έτοιμες να δώσουν. Έχετε απλά υπερτροφικά, παχύσαρκα ΕΓΩ και πρέπει να βρείτε "φίλους" να τα ταϊσουν γιατί φοβάστε τις αλήθειες και συνήθως όταν είσαι μόνος σου και το ΕΓΩ σου πεινάει, τότε αρχίζει να σου λέει αλήθειες. Η αλήθεια φίλοι μου είναι ότι τα γεγονότα έρχονται και φεύγουν, άνθρωποι πεθαίνουν, τραγωδίες συμβαίνουν κι εσείς κοιτάτε με ένα αγελαδινό βλέμμα τις εξελίξεις. Θίγεστε σαν κυράτσες τελευταίας διαλογής. Μοιάζετε με το Μικρούτσικο όταν εκρήγνειται που βλέπει τους καλεσμένους του να βρίζονται λες και είναι στο πεζοδρόμιο, σαν το Λιάγκα όταν έδειχνε στα παράθυρα των ειδήσεων τα βυζιά της η Χειλουδάκη. Σας ενοχλούν οι βρισιές και τα βυζιά και όχι η κατάντια των ανθρώπων. Δε σας πειράζει που είναι πεταμένοι, τους χρειάζεστε, για να νιώθετε εσείς λίγο καλύτερα, όπως ακριβώς χρειάζεστε και τους επαίτες στους δρόμους, για να θυμάστε ότι "υπάρχουν και χειρότερα".

Και για το τέλος. Αυτό που έγινε πρόσφατα στο Παρίσι δεν σας προσέβαλε ποτέ, δεν προσέβαλε το δικαίωμά σας στην ελευθερία του λόγου. Δεν είστε Charlie, είστε υποκριτές που σας χάλασε την ησυχία ένας λοβοτομημένος αρχίδας με το παρουσιαστικό του Jamal του μπασκετμπολίστα. Πλήρωσαν λέει το τίμημα της ελευθερίας του λόγου. Στη Γαλλία ζούσαν μαλάκες, όχι στην Καμπούλ. Αλλά έτσι είναι, άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει ποτέ την καταπίεση σπεύδουν πρώτοι να μας δείξουν τους "αληθινούς τυράννους", τους "αληθινούς εχθρούς". Πολύ ευαίσθητους κώλους έχετε εδώ στην ελληνική Δύση. Το Παρίσι δε θα σας αλλάξει, όπως δε θα αλλάξει και τη ζωή αυτών εδώ.

Αλλά ξέχασα ρε φίλε. Αυτοί δεν είναι Γάλλοι, ούτε πολιτισμένοι Ευρω-πέη, ούτε ασχολούνται τώρα μαζί τους τα μέσα και πάνω απ' όλα δεν μάχονται υπέρ της Ιεράς Ελευθερίας του Λόγου. Κι ας πεθαίνουν κάθε μέρα.