Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2012

Περίσκεψη

- Δημιουργείς ή αναπαράγεις;
- Ζεις ή αναπνέεις;
- Θέλεις ή ορέγεσαι;
- Γεύεσαι τον καρπό σου ή απλά καταναλώνεις;
- Εκφράζεσαι ή προσποιείσαι;
- Πορεύεσαι ή ακολουθείς;
- Μιλάς ή παρλάρεις;
- Σκέφτεσαι ή κρύβεις την πνευματική σου φυγοπονία πίσω από λόγια άλλων και τσιτάτα συναισθηματοφορτισμένα;
- Παρατηρείς προτού κρίνεις ή πας κατ'ευθείαν στο προκείμενο τσίφτη;
- Βλέπεις ή κοιτάς;
- Καταλαβαίνεις ή πιστεύεις;
- Ευτυχείς ή απλά "πετυχαίνεις";
- Νιώθεις ή απλά είσαι εν λειτουργία μέσα στο γίγνεσθαι;
- Λύνεις το πρόβλημα ή το θάβεις;
- Αφιερώνεσαι ή εξαρτάσαι; Αντίστοιχα, αγαπάς ή εξουσιάζεις;
- Πολεμάς ή γίνεσαι μπουχός;
- Αμφισβητείς ή φοβάσαι μπροστά στο άγνωστο;
- Όταν είσαι στο σκοτάδι κάνεις προσεκτικά βήματα ή απλά στέκεσαι και ψάχνεις για αποκούμπι με τα χέρια;
- Στην αποτυχία ψάχνεις πρώτα τις ευθύνες σου ή ψάχνεις για φταίχτες;
- Αγαπάς εσένα ή αυτό που βλέπουν οι άλλοι σε σένα; Γενικά αγαπάς;
- Όταν πέφτεις το βρίσκεις μάταιο να σηκώνεσαι;
- Στο δρόμο που περπατάς, στο γραφείο σου, στο πρόγραμμά σου πάνω, πού και πού συνειδητοποιείς τον ήχο της ανάσας σου ή έχει γίνει πλέον μόνο μια συνήθεια;
- Τι είναι ο θάνατος για σένα; Η πόρτα για έναν άλλο κόσμο ή η πόρτα για τη Ζωή που σου δόθηκε;
- Αν μισείς, γιατί το κάνεις; Αν νικήσεις αυτούς που μισείς τι θα γίνει ακριβώς;

                                         
                                            Οι πράξεις είναι που θέτουν σε κίνηση το Είναι.
                                         
                                    Αυτές μας φέραν ως εδώ, αυτές θα είναι το όχημα αιωνίως.
                     Ας προκύπτουν από τη φωτεινή σκέψη. Ας προτιμηθεί το σωστό από το εύκολο.



                                                                                                     Καλή περίσκεψη για το 2013.

Κυριακή 28 Οκτωβρίου 2012

Η Αναστήλωση της Κασσάνδρας

 Ο άνθρωπος αν και έχει το συνήθειο να πράττει αυτοκαταστροφικά τηρεί ταυτόχρονα και την παράδοξη αρχή του να αισιοδοξεί αλλά και να μη βλέπει τα αποτελέσματα μιας πράξης του πριν επέλθουν.
Η αισιοδοξία θα λέγαμε ότι είναι από τις μεγαλύτερες αρετές της ψυχής. Αυτή αποτελεί τη μήτρα της έμπνευσης, της μαχητικότητας και της ζωώδους επιθυμίας για επιβίωση, πράγματα για τα οποία θα έπρεπε όντως να δοξάζεται το είδος μας.

Τι συμβαίνει όμως όταν η αισιοδοξία την οποία προαναφέραμε χάνει την ευγενή μορφή της και  λειτουργεί ως απλή παρωπίδα; Τι γίνεται όταν πίσω από αυτό το κυνήγι για ευχαρίστηση υπάρχει μια κατά τα άλλα εμφανής πιθανότητα προς την αυτοκαταστροφή; Και κυρίως τι γίνεται όταν ένας ολόκληρος λαός τρέφει την ψευδαίσθηση της ηδονής αδιαφορώντας για τους ελοχεύοντες κινδύνους;

Ας μιλήσουμε λοιπόν λίγο για την Κασσάνδρα.

Μία από τις κόρες του βασιλιά της Τροίας Πριάμου. Το κορίτσι αυτό είχε την τύχη και την ατυχία να "προβλέπει" το μέλλον. Οι εκδοχές είναι διάφορες. Η μία λέει ότι μικρή ακόμα είχε κοιμηθεί για μια νύχτα στο ναό του Απόλλωνα (του θεού της μαντικής) και όταν οι γονείς της την αντίκρυσαν το επόμενο πρωί είδαν ένα ιερό φίδι να τη γλύφει. Το "χάρισμα" είχε δοθεί. Άλλη εκδοχή λέει πως η Κασσάνδρα έφηβη πια και με ιδιαίτερα ανεπτυγμένη ομορφιά για την ηλικία της γέννησε την ερωτική επιθυμία στον Απόλλωνα. Εκείνη όμως τον αρνήθηκε κι αυτός εξοργισμένος την καταράστηκε δίνοντάς της μεν την ικανότητα να βλέπει τα μελλούμενα αλλά κανείς να μην την πιστεύει. Και η κατάρα αυτή σημαδεύει από τη στιγμή αυτή τη ζωή της Κασσάνδρας.

Η κόρη του Πριάμου λοιπόν όταν είδε τον Πάρη που επέστρεψε στην Τροία μετά από χρόνια εξορίας χύθηκε να τον σκοτώσει με τα ίδια της τα χέρια γιατί μόνο αυτή μπόρεσε να δει την καταστροφή που θα έφερνε στην πατρίδα της το νεαρό βοσκόπουλο. Βέβαια οι υπόλοιποι την κράτησαν και αντέδρασαν με γέλια και κοροϊδίες στις εξηγήσεις της. Όταν οι Τρώες πάλι φέρνουν τον Δούρειο Ίππο στην πόλη του Ιλίου εκείνη τους λέει ξεκάθαρα ότι στην κοιλιά του αλόγου είναι κρυμμένοι Έλληνες πολεμιστές. Το μόνο που εισέπραξε και πάλι από τους πανευτυχείς δήθεν νικητές Τρώες ήταν ειρωνία και χλεύη.

 Η Κασσάνδρα λοιπόν προειδοποίησε τους Τρώες μία φορά πριν τεθούν οι ρίζες του κακού και άλλη μία λίγο πριν αφανιστεί μια για πάντα η Τροία και ό,τι μπορούσε να την θυμίζει. Ως λάφυρο πολέμου η Κασσάνδα έπεσε στον κλήρο του αρχηγού των Ελλήνων, του Αγαμέμνονα. Η Κασσάνδρα προέβλεψε ακόμα και το δικό της θάνατο όταν επέστρεφε με τον Αγαμέμνονα στις Μυκήνες ως παλλακίδα του. Προσπάθησε να προειδοποιήσει τον κύριό της αλλά ούτε εκείνος την πίστεψε. Αποτέλεσμα ήταν να δολοφονηθούν και οι δύο από τη σύζυγο του Αγαμέμνονα Κλυταιμνήστρα και τον σφετεριστή του θρόνου των Μυκηνών Αίγισθο.

Συνοπτικά αυτή ήταν η ζωή της Κασσάνδρας. Τι είναι η Κασσάνδρα όμως πέρα από το πρόσωπο του Τρωϊκού κύκλου και πώς θα μπορούσε να συσχετιστεί με το σήμερα; Σήμερα η Κασσάνδρα είναι το σύμβολο του κινδυνολόγου, αυτού που βλέπει μόνο κακό πίσω από την εξέλιξη, την πρόοδο, τη γενικότερη ευχαρίστηση. "Μην ακούς τις Κασσάνδρες που κινδυνολογούν" ακούμε (ή μάλλον ακούγαμε μέχρι πρότινος). Το όνομα της Κασσάνδρας έχει συνδεθεί λοιπόν με μια ακραία κινδυνολογία που ξεφεύγει από τα όρια της λογικής και μόνο με αδιαφορία πρέπει να αντιμετωπίζεται.

Και αυτή η αντίληψη βέβαια πού αλλού θα μπορούσε να βρει προσφορότερο έδαφος από τη "δύσμοιρη" τούτη χώρα; Πριν μερικά χρόνια τελείωσε μια "ένδοξη εποχή" για την ανάπτυξη και την ευημερία της χώρας μας που τη διαδέχτηκε η σημερινή κατάσταση. Ήταν μια εποχή που ο Έλληνας έκανε απερίσκεπτη, άσκοπη χρήση του ίδιου τού του κόπου. Έκανε επενδύσεις σε φούσκες και παπαγάλους, έπαιρνε δάνεια Χριστουγέννων και διακοπών για να εκδηλωθεί σε αχαλίνωτο και άμετρο καταναλωτισμό, μπουζούκια, γαρδένιες και νέα αμάξια (καθότι αμάξι άνω των τεσσάρων ετών ήτο παλαιό, πασσέ και ομπσολίτ). Δεν λέω κάτι καινούριο, το ξέρω. Το ζήτημα είναι όμως ότι πρέπει ο καθένας να αναλάβει το μερίδιο που του αντιστοιχεί στην ευθύνη και όχι για να πει απλά "ναι, φταίω κι εγώ γι'αυτό". Η ευθύνη είναι ένα βάρος στην ατομική μας συνείδηση που οφείλεται σε κάποιο λάθος μας. Η ανάληψή της και η περισυλλογή λόγω αυτής δεν έχει κάποιον άλλο λόγο από το να μας αλλάξει και να μας κάνει σοφότερους, καλύτερους.

Έπαιρναν δάνεια λοιπόν οι Έλληνες και κατανάλωναν σαν να μην υπήρχε αύριο. Το πολιτικό μας σύστημα βέβαια πήρε πρέφα από νωρίς το παιχνίδι και έπαιξε καλύτερα από όλους. Με ευκολία αντιλήφθηκαν ότι ο λαός παρασύρεται και ψηφίζει βάσει σλογκανισμού και κούφιων υποσχέσεων και βέβαια βάσει των επιθυμιών του. Και οι επιθυμίες αυτές ήταν η πρόσληψη στο δημόσιο από τη μία και από την άλλη η παροχή μιας πλασματικής ευημερίας προκειμένου οι Έλληνες άφοβα να παραδοθούν στα χαμηλότερα ένστικτά τους, κοινώς στην επιδίωξη της ευτυχίας με αποκλειστικά και μόνο υλικά μέσα, στον εύκολο δρόμο. Και ας μη γελιόμαστε, θυμίσου εν τέλει τι πρότυπα κυριαρχούσαν και κυριαρχούν σε κάθε πτυχή της ζωής σου από το σχολείο μέχρι την οικογένεια και το χώρο εργασίας. Με την πονηριά, την πουστιά και τις ά-κοπες λύσεις πετυχαίνεις πάντα το κέρδος και μάλιστα όχι απλά το κέρδος αλλά κάτι που δεν δικαιούσαι, κάτι που δεν αξίζεις, τέλος κάτι που δεν είσαι εσύ. Γενικά η Ελλάδα είναι μια χώρα με πέντε δέκα εφοπλιστές και μπόλικα εκατομμύρια που θέλουν κι αυτοί να γίνουν τέτοιοι. Ματαιότης...

Το κράτος λοιπόν δανείστηκε και χρεώθηκε γιατί διοικήθηκε από ασυνείδητους που για να μαζέψουν τα κουκιά τάισαν ή καλύτερα μπούκωσαν την ασυνειδησία κάθε Έλληνα ως ατομικότητα με σκατά και ψευδεπιθυμίες. Πλέον οι Έλληνες ως σύγχρονοι Τρώες (Τρώες-τρώω...!!!) βλέπουν τη γυάλινη πραγματικότητά τους να καταρρέει και μαζί μ'αυτήν όμως καταρρέει και η ζωή τους η ίδια. Και αρνούνται να δεχτούν τη νέα κατάσταση, θέλουν να γυρίσουν πίσω στο Euro και τους Ολυμπιακούς, το Χρηματιστήριο και τις συνδικαλιές του κώλου. Γι'αυτό και τα χτυπήματα είναι συνεχή και πιο επώδυνα. Και το παράδοξο είναι ότι κι εμείς είχαμε Κασσάνδρες να μας προειδοποιούν, άλλες με σκοπιμότητες δικές τους, άλλες τόσο γραφικές που πιστευτές ποτέ δε θα γίνονταν. Κασσάνδρα ήταν ή θα έπρεπε να ήταν και η συνείδηση του καθενός μας. Το σίγουρο όμως είναι ότι υπήρχε κίνδυνος και δεν ήταν αδύνατο για κάποιον να τον δει, λίγη λογική να υπήρχε μόνο σε κείνα τα χρόνια της παράνοιας. Αλλά είπαμε, η Κασσάνδρα ως σύμβολο στο συλλογικό πνεύμα του λαού μας ήταν και είναι μια φωνή που δεν πρέπει να την ακούς γιατί σου χαλάει τη ζαχαρένια, σε ξενερώνει ενώ διασκεδάζεις χωρίς λόγο, χωρίς σκοπό, σου κόβει απότομα τη μάταιη ευχαρίστηση κι αυτό σε εξοργίζει!

«Κασσάνδρα». Πίνακας της Έβελυν ντε Μόργκαν.
Αν οι Έλληνες όμως διάβαζαν καλύτερα και δεν έδιναν βάση μόνο σε ό,τι τους βολεύει θα είχαν διαφορετική άποψη επί του θέματος. Η Κασσάνδρα μπορεί να ήταν ένα φρίκουλο που έλεγε διάφορα τρομακτικά για το λαό της και ποιος θα συμπαθήσει άλλοστε αυτόν που δεν του χαϊδεύει τα αυτιά; Ξεχνάμε όμως ότι αυτά που προέβλεψε έγιναν πραγματικότητα και την αδιαφορία τους οι Τρώες την πλήρωσαν πολύ ακριβά. Ίσως και οι Έλληνες να πληρώνουν τώρα ακριβά τη δικιά τους αδιαφορία απέναντι στη λογική τους, στη συνείδησή τους που πιθανόν να τους έλεγε ότι ευτυχής δεν είσαι μόνο με το φουσκωμένο λογαρισμό της ταβέρνας, τις δανεικές χλιδάτες διακοπές στη Μύκονο, το σταυρό στον Τσοβόλα που τα δίνει όλα ή στον πιο πρόσφατο που διαβεβαίωνε περί υπάρξεως χρημάτων.

Τεθήκαμε εκτός πορείας ως λαός πνευματικά και μας αρμόζει να το μάθουμε με τον κακό τρόπο. Ίσως είναι πια καιρός να καταρρεύσουν σύμβολα που μας καθοδηγούσαν τόσα χρόνια  στο λάθος δρόμο και να αναστηλώσουμε άλλα τα οποία θα λειτουργούν ως διδαχές στο στίβο της ζωής μας. Ένα από αυτά είναι και η πολύπαθη Κασσάνδρα που αδίκως φορτίστηκε το όνομά της όπως φορτίστηκε. Η Κασσάνδρα αντίθετα με τους τότε συμπατριώτες της, αντίθετα με μας, ήξερε τι παίζει. Εσύ ξέρεις;

Τρίτη 2 Οκτωβρίου 2012

Τι είναι η Έσοψις;

Ο άνθρωπος ανέκαθεν υπήρξε μια μηχανή παραγωγής συναισθημάτων, κι όχι πάντα πολύ φωτεινών κι ευχάριστων. Ζούμε σε μια μόνιμα τσιτωμένη κατάσταση και λειτουργούμε σαν καθρέφτες. Αυτό που εισπράττουμε αυτό χαρίζουμε απλόχερα στην ομήγυρη. Και συνήθως υπάρχει μπόλικο στρες, περισσό μίσος και γαρνιτούρα φθόνου και ζήλιας.
Για να μην ισοπεδώνω τα πάντα το περιβάλλον είναι ανισόρροπο μεν αλλά την ανισορροπία εν τη ψυχή του καθενός δεν την επηρεάζει μόνο αυτό. Ο βασικός ευεργέτης και φταίχτης ανάλογα είσαι εσύ και οι επιλογές σου. Πόσο επηρεάζεσαι; Πόσο πας με το ρεύμα γιατί αυτή είναι η εύκολη λύση; Πόσο κάνεις ό,τι κάνουν οι άλλοι ασχέτως του αν είναι σωστό ή όχι; Λειτουργείς σαν αγέλη ή ο νους σου μπορεί να ξεφύγει από τον αυτοματισμό που διεξάγεται γύρω σου;

Αυτές κι άλλες τέτοιες ερωτήσεις κάνω σε μένα πρώτα και καλό θα ήταν να τις κάνεις κι εσύ μια φορά στον εαυτό σου έστω.

Αν υπάρχει κακία και σαπίλα εν τω κόσμω μεγάλο κομμάτι ευθύνης έχει ο καθείς εξ ημών με την ασυνειδησία που επιδεικνύει στη ζωή του. Αντίθετα ο ενσυνείδητος είναι αυτός που ξέρει πριν πράξει αν αυτό που θα πράξει είναι καλό ή κακό και αναλόγως προβαίνει στις αντίστοιχες ενέργειες. Κι αυτό απαιτεί να γνωρίσεις καλά τον εαυτό σου, τη μοναδικότητά σου, να προσηλωθείς σε αυτά που αποτελούν αγνά δικά σου στοιχεία και σε οδηγούν στην αποχή από το κακό, το ανισόρροπο αν θες. Αλλά η αυτογνωσία επιτυγχάνεται όταν το τρίτο και πιο σημαντικό μάτι που υπάρχει μέσα σου ανοίξει. Εκεί είναι που αρχίζεις να παρακολουθείς όχι μόνο τον περίγυρο αλλά και τον ψυχισμό σου ανά πάσα στιγμή. Εκεί είναι που παύεις να είσαι απλά μηχανή κι αποκτάς πέραν της όψεως την έσοψιν, τη δύναμη να βλέπεις μέσα σου.

Και αν μέσα σου βλέπεις τότε σίγουρα βλέπεις και έξω αληθινά. Αυτή είναι η ΕΣΟΨΙΣ.

Ο χώρος αυτός είναι μόνο μια μικρή προσπάθεια να συνδυασθεί ο μύθος με τη συνείδηση και το πώς αυτή μπορεί να γίνει όπλο μέσα στην κοινωνία. Θα είναι μια ματιά του μύθου προς τη σύγχρονη πραγματικότητα. Πιο πολύ είναι μια προσωπική αναζήτηση για το πώς ο μύθος που για κάποιους κάποτε ήταν μια αστείρευτη πηγή διδακτικής αλήθειας μπορεί ακόμα και σε αυτούς τους χαλεπούς καιρούς να αποτελέσει διδάσκαλο και διέξοδο από προβλήματα που έχουμε με εμάς τους ίδιους.

Ας γίνει λοιπόν ένα μικρό πρώτο άνοιγμα! Χαιρετώ!