Παρασκευή 27 Σεπτεμβρίου 2013

Χα(ο)μελαίων

Πάντα υπάρχει αυτός που θα σου πει: "Η πολλή σκέψη σκοτώνει". Έχει ένα δίκιο εδώ που τα λέμε. Δεν ξέρω τι οδηγεί τον καθένα σε αυτό το φαινόμενο το επονομαζόμενο και ως "overthinking". Χώρια ότι τις περισσότερες φορές αφήνεις να σε ταλαιπορούν μαλακίες. Και όταν λέμε μαλακίες εννοούμε ΜΑΛΑΚΙΕΣ καραμπινάτες. Είναι προβλήματα που λύνονται αλλά δε γουστάρουμε τις λύσεις γιατί μας ξεβολεύουν, προβλήματα που δε λύνονται από μας αλλά έχουμε πάθει εξάρτηση από αυτά, προβλήματα που δε μας αφορούν, δε φέρουμε την ευθύνη τους και παρ'όλα αυτά ανησυχούμε. Παράνοια εν ολίγοις. Απλά κάτσε και σκέψου, φίλε πόσα από αυτά είναι τεχνητά. Έτσι, σε δουλειά να βρισκόμαστε. Ωστόσο υπάρχουν και τα ερωτήματα που θέτουμε γενικά απέναντι στην πραγματικότητα και στο πώς αυτή διαμορφώνεται μπροστά μας. Είναι κλασσικό αυτό το μοτίβο σύγκρουσης ανάμεσα στο όνειρο, το επιθυμητό και στο τελικώς γενόμενο. Άλλα θέλω κι άλλα γίνονται. Κάτι πάει στραβά. Και κάπως έτσι προκύπτουν ερωτήματα όπως: Γιατί ενώ αγαπάω, δεν αγαπιέμαι; Γιατί ενώ προσπαθώ δεν πετυχαίνω; Γιατί ενώ σε καλώ δε μου απαντάς; Γιατί αυτό που θέλω εν τέλει δεν μπορώ να το έχω;

Θα πουν διάφοροι ότι δεν υπάρχει κάποια συγκεκριμένη απάντηση σε όλο αυτό. Χίλιοι δυο μπορεί να είναι οι λόγοι. Δεκτόν! Αλλά υπάρχει και μια πιο εμπεριστατωμένη, τίμια και τολμώ να πω φιλοσοφημένη απάντηση στα ερωτήματά σου άμυαλε νεανία. Η απάντηση είναι η εξής: "Γιατί έτσι!".

Αν θες κράξε λίγο και παράτα το κατεβατό. Παρ'όλα αυτά αν τυχόν θες να συνεχίσεις να διαβάζεις, σε καλωσορίζω. Καλωσήρθες στο Χάος φίλε μου! Εδώ μιλάμε τη γλώσσα της αλήθειας. Δεν κρυβόμαστε γιατί δεν υπάρχουν κρυψώνες, υπό μία έννοια ούτε εμείς οι ίδιοι δεν υπάρχουμε. Λυπάμαι που σου χαλάω τη σούπα αλλά ο κόσμος, η ζωή δεν είναι δομημένος σε patterns και μοτίβα. Ο κόσμος όπως τον αντικρύζεις είναι ένα αέναο χάος. Δεν έχει γνώση του μέτρου, του προβλεπόμενου και του τι θεωρείς εσύ ως δεδομένο, νορμάλ ή σωστό. Για να στο πω κι αλλιώς, εσύ, εγώ, όλοι μας είμαστε αδιάφοροι στον κόσμο, στο χρόνο και στη ζωή.

Life is a bitch λοιπόν. Δεν της καίγεται καρφί αν αυτό που περνάς εσύ το θεωρείς σωστό ή λάθος, δίκαιο ή άδικο. Γι' αυτό και σκέφτομαι κάτι νουμπάδες σαν το Μωυσή που προσπαθήσανε να βάλουν σε καλούπι το κοπαδι τους και τους πιο φιλόδοξους που θέλησαν να το εφαρμόσουν αυτό παγκοσμίως και γελάω. Πού πας ρε Καραμήτρο με 10 εντολές του κώλου; Και όχι ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από τότε. Βίβλος τότε, Ποινικοί και Αστικοί Κώδικες τώρα, Συντάγματα και νόμοι επί νόμων. Αποτέλεσμα ουδέν. Τι βλέπεις παντού αδελφέ μου; Σύγκρουσις! Είναι ο Ιερός Κανόνας αυτή η λέξη που θα έπρεπε να είναι άρρητη. Είναι ο Λόγος, ο Των Πάντων Πατήρ του Ηρακλείτου, είναι το Χάος, η Αλήθεια. Στον κόσμο δεν υπάρχει τάξη, ξέχνα την. Δεν υπήρξε και ούτε θα επέλθει ποτέ. Όλα υπακούν στο νόμο της Μεταβολής. Και ο μόνος απαράλλαχτος κανόνας εν το σύμπαντι είναι εις και είναι απλός. "ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΕΤΑΒΑΛΛΟΝΤΑΙ".




Σύγκρουσις. Τι πιο όμορφο; Άναρχο, άτακτο, βίαιο και λυσσασμένο. Μαύρο και κόκκινο. Έτσι  μου φαντάζει το Χάος που είπε και ο Ησίοδος (Ήτοι μεν πρώτιστα Χάος γένετο).Είναι ο πρώτος που διεκδίκησε ύπαρξη μέσα στην ύπαρξη. Είναι η δίνη της ενέργειας. Σε φτύνει και σε τραβάει πίσω όποτε γουστάρει. Τη μια σε στέλνει να γίνεις άνθρωπος στη Γη και την άλλη κόκκος σκόνης στον Α' Κενταύρου. Τέτοια δύναμη έχει το χάος, δύναμη να δημιουργεί κόσμους όπως ο Κύριος τον Αδάμ και μετά να τους τρώει όπως ο Κρόνος τα παιδιά του. Χωρίς λύπηση, χωρίς έλεος, χωρίς σκέψη ή σύνεση, μόνο με την άλογη αυτή λογική που διακατέχει τον Πατέρα όλων μας, τη λογική της μεταβολής. Γιατί; ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!

Αλλά πολύ παραλήρημα έπεσε. Ελπίζω να διαβάζεις ακόμα αγαπητέ. Αν όσα σου λέω δε σε νοιάζουν πάω πάσο. Αλλά δες κι αυτό τώρα. Οι ίδιοι κανόνες ισχύουν και δω στο μικρόκοσμό μας. Ανάμεσά μας. Γιατί κάποιος δικός σου δεν υπάρχει πια; Γιατί πονάς; Και το ερώτημα αυτό αγγίζει κάθε πτυχή, απ'το "Γιατί έσπασα το χέρι μου ο μαλάκας;" μέχρι το "γιατί σπουδάζω, διαβάζω, αγχώνομαι, ταλαιπορούμαι, γιατί ζω σε τόσο πόνο και γιατί υπάρχει τόσος ακόμα πόνος στον κόσμο που ο εγωιστικός μου κώλος τον αγνοεί;". Γιατί αυτός που έχει γνωριμίες τα έχει καταφέρει καλύτερα από μένα στη δουλειά του ενώ εγώ σκιζόμουν πιο πολύ απ'αυτόν; Γιατί εγώ κάνω υπηρεσία ενώ το αρχίδι λουφάρει; Γιατί σε πηδάει άλλος μωρή ενώ εγώ λιώνω για πάρτη σου; Γιατί είμαι δυστυχισμένος, αφού τα έκανα όλα βάσει των επιταγών της επιτυχίας; Αφού διάβαζα, αφού έχω προσωπική ζωή, έχω φίλους, έχω γκόμενα (τουλάχιστον για να το λέω στους υπόλοιπους), έχω δουλειά, έχω αμάξια και λεφτά, γιατί στον πούτσο θλίβομαι; Γιατί τέλος πάντων στη βρωμοελλάδα του 2013, σε αυτό το σκατότοπο, ο Dj που παίζει κωλοκλαρίνα στο 305ο χιλιόμετρο Αθηνών-Λαμίας να βγάζει πιο πολλά φράγκα από τον μεταπτυχιακό που τα έσκασε σε φροντιστήρια, πανεπιστήμια και μετά σε άλλα πανεπιστήμια στο εξωτερικό και μετά και ένα διδακτορικό για να έρθει εδώ στο λάκκο με τα κόπρανα και τελικά να ζει μια κατάθλιψη μέσα στην ανεργία;

 Σου έχω νέα μάγκα. ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ! Γι' αυτό και μόνο. Βάλτο στο κουρκούτι σου και νιώσε!

Αν πιστεύεις στη Θεία Δίκη, δικαίωμά σου και μαγκιά σου. Κι εγώ πιστεύω σ' αυτήν. Μη διανοηθείς όμως ούτε μια στιγμή ότι κι αυτή η Δίκη που λες δεν υπηρετεί το Χάος. Όλα υπάρχουν όσο και όπως το λέει το χάος. Έπειτα τιποτα και μετά πάλι τα πάντα!

Είναι ο φαύλος κύκλος της αδικίας θα μπορούσε να πει κανείς. Δε σου βγαίνει κάτι όπως το θες, παίζουν στραπάτσα, παίζουν κακοί χειρισμοί, παίζουν ατυχίες και failιές, παίζουν μαλάκες που σου χαλάνε το πλάνο. Και λες γιατί ρε γαμώτο; Ξέρεις, είσαι πολύ γλυκούλης έτσι όπως κλαίγεσαι αλλά θα σου πω κι εγώ κάτι για να τελειώνουμε. Τα Πάντα Ρει. Χώνεψέ το, μόνο καλό θα σου κάνει. Και βέβαια μη βιαστείς να πεις ότι η μεταβολή μόνο εις βάρος σου μπορεί να λειτουργήσει. Πλανάσαι! Βασικά η μεταβολή είναι η μεταβολή. Το Χάος μεταβάλλει. Η Μεταβολή δημιουργεί τις συνθήκες και κάπου εκεί μπαίνεις εσύ στο έργο.

Λένε οι ψευτορομαντζαδόροι "Μπορείς να αλλάξεις τα πάντα". Λάθος, αγαπούλες! Αυτό που μπορείς να αλλάξεις είναι η θέση σου μέσα στις υπάρχουσες κάθε φορά συνθήκες. Συμβιβασμός θα μου πείτε κύριοι, ότι είμαι πουλημένος ίσως, ότι ζητάω από τον κόσμο να σκύβει το κεφάλι σε τέτοιες εποχές. Οι συνθήκες αδιαφορούν για το πού έχεις το κεφάλι σου, αυτό είναι υπόθεση δικιά σου και μόνο. Όπως και να'χει δεν αλλάζεις τα πράγματα. Όσα πανό κι αν σηκώσεις, σε όσες ντουντούκες κι αν γκαρίξεις, όσο κι αν πιέσεις, όσους κι αν πάρεις με το μέρος σου, όσους κι αν σκοτώσεις, ένας είναι ο Κανών, ο Πόλεμος, η Σύγκρουση, κι αυτό δεν αλλάζει. Βλέπεις, είπα πιο πριν ότι το Χάος είναι ο Πατέρας. Ο Πατέρας τυχαίνει να είναι ένα αχάριστο μωρό που θέλει ντάντεμα. Θέλει φράγκα, θα τα βγάλεις. Θέλει πίστη, θα προσευχηθείς. Θέλει αίμα, θα πεθάνεις.

Και τότε πού είναι το νόημα;

Η ερώτηση είναι λάθος. Για να πάρεις μια σωστή απάντηση πρέπει να έχεις θέσει τη σωστή ερώτηση. Πιο σωστά λοιπόν θα ρωτούσαμε: "Ποια η θέση μας στο Χάος;". Τώρα κάτι κάνουμε. Δέν έχεις και πολλές επιλογές φίλε μου. Προσαρμόσου, γίνε η μεταβολή μέσα στην τάξη της μεταβολής. Ελίσσου και γίνε αντίστοιχος των συνθηκών, γίνε η στιγμή και το μέρος, γίνε αυτός που πρέπει. Γίνε Χαομελαίων.

Δεν ξέρω αν έχετε ακουστά τα ερπετά αυτά αλλά είναι φοβερά. Κινούνται αδιάκοπα από δω κι από κει. Ψάχνουν ακατάπαυστα. Δεν μπορώ να καταλάβω τι. Καθένας ψάχνει κάτι δικό του. Ψάχνει μέσα στο Χάος. Και πώς να βρει κάτι που δεν έχει θέση, αφού όλα αλλάζουν γύρω του; Τι ματαιότητα είναι αυτή; Κι όμως ψάχνει και ξέρει καλά τι ψάχνει. Αναζητά τη θέση του στην τεράστια αυτή σκακιέρα χωρίς κανόνες. Τη μια στιγμή απλός στρατιώτης, αναλώσιμος μα και ζωτικός στο τέλος της γραμμής, την άλλη πύργος επίπεδος και μετρημένος στην κίνηση, την άλλη βασίλισσα με τσαλίμια κι αεικίνητος μα και πολύτιμος όσο τίποτε, τόσο που γεννά εξαρτήσεις κι ανασφάλειες, την άλλη βασιλιάς κορωνάτος. Αργός, σταθερός, ασφαλής και σίγουρος. Αλλά απροστάτευτος και τόσο εύθραυστος.



 


Ποια είναι η θέση του Χαομελαίοντα στην αρένα; Καμία. Όλες.

Ποιος απ'όλους είναι ο Χαομελαίων; Κανείς. Όλοι.

Αλλά αυτά είναι ηλίθια ερωτήματα. Το θέμα είναι άλλο. Εσύ είσαι Χαομελαίων; Την ψάχνεις ή βολεύεσαι με το να βολεύεσαι και να ενοχλέισαι όποτε έρχεται το πουτανάκι η πραγματικότητα και στα χαλάει; Θες να είσαι τσακάλι ή καμιά φακλάνα του καθισιού; Τι γουστάρεις; Ποια η στάση σου απέναντι στις αντιξοότητες της πραγματικότητας;

Αν θες να δώσεις νόημα σε όλο αυτό λοιπόν το γλέντι, γίνε Χαομελαίων. Βρες τη θέση σου, και πολέμα να την κρατήσεις μέσα στο χάος της αλλαγής. Μόνο κάνε μου τη χάρη να επιφορτιστείς τις συνέπειες αυτής σου της επιλογής. Το μωρό-Χάος ένα πράμα δεν συμπαθεί, τους μίζερους και τους ανεύθυνους. Και γουστάρει απίστευτα τους πείσμωνες. Αυτή του την αγάπη τη δείχνει δίνοντάς τους πιο βαρβάτες δόσεις πόνου απ'ότι στους άλλους. Μαγκιά τους και παράσημό τους. Γιατί;

Γιατί έτσι, πρώτον. Δεύτερον γιατί αυτοί διαλέξανε να μπουν σε ένα χορό τον οποίο δεν επιθυμούσαν ακριβώς αλλά βρήκαν τα βήματα που τους κάνουν, το ρυθμό τους. Μ'αυτά πορεύονται και δε χαμπαριάζουν από συνέπειες. Είναι λεβέντες οι Χαομελαίοντες, δεν είναι τίποτα απολειφάδια που κλαίνε και γκρινιάζουν. Τρώνε τα χαστούκια τους και παίζουν μπάλα. Απαντούν στο Χάος με Χάος. Το ξέρουν το παιχνίδι. Καταλαβαίνουν ότι έχουν να κάνουν με ένα μωρό. Το μωρό θέλει να παίξει μαζί τους μέχρι να τους βαρεθεί. Ναι, είναι βουλημικό, είναι αχάριστο, είναι ένα μπάσταρδο μαλακισμένο αλλά είναι αυτό που είναι γιατί έτσι είναι. Εσύ τι θα κάνεις γι'αυτό; Κάτσε και κατηγόρησέ το. Αλλά είναι μωρό ρε συ, ψυχούλα, τι φταίει αυτό; Δε θα σε ακούσει κανείς, δε θα σε πιστέψει κανείς. Για την ακρίβεια εσύ θα φταις στο τέλος. Οπότε τι μένει αδελφέ μου; Μη το φοβάσαι το μούλικο. Θέλει να παίξει. Παίξε και κάτι θα μάθεις και πού ξέρεις, μπορεί να σ'αρέσει, μπορεί να δείς ότι σου πάει το παιχνιδάκι και να θες να παίξεις κι εσύ κι άλλο. Να απαντάς στο Χάος με Χάος. Ιδού η Πράξις!

Αυτός είναι ο κόσμος μας λοιπόν. Το βάσανο, ο πόνος και το μάταιο. Αυτός είναι ο κόσμος και η ζωή. Ο αγώνας, η μάχη και η αλήθεια. Εκεί φτιάχνεται το κράμα του ήθους και του χαρακτήρα, του δαίμωνα του Ηρακλείτου. Η Αλήθεια είναι ο αγώνας εναντίον του πόνου. Χωρίς πόνο δεν υπάρχει αλήθεια. Χωρίς αγώνα δεν υπάρχει αλήθεια. Κι αφού δεν είσαι ούτε ο Θεός ούτε κανένας Illuminati για να αλλάζεις τις συνθήκες, βρες τη θέση σου και πολέμα. Γίνε Χαομελαίων γιατί έτσι. Γιατί έτσι θα έχει νόημα. Γιατί δεν αρκεί να πέσεις, πρέπει να πέσεις μαχόμενος.

Λάβετε θέσεις, Χαομελαίοντες! Το πάρτυ άρχισε!

2 σχόλια:

  1. Άγνωστε Πτεροδάχτυλε μέθυσα από τη μεγάλη δόση φωτιάς που τόσο περίτεχνα σαν άλλος αλχημιστής ενστάλαξες στο αψέντι του Χάους...στη υγεία σου

    ΑπάντησηΔιαγραφή