Αίμα στο κελί του τυφλού

                       
                                                                                               Θεσσαλονίκη, χειμώνας του 2009.


                            Αίμα στο κελί του τυφλού 


                            Ξύπνησα.Το κελί μου
                            σήμερα ήταν πιο υγρό από τις
                            άλλες μέρες.

                            Το κράξιμο του κόρακα πέρασε
                            από τις χαρακιές του παραθύρου.
                            Νεκρή σάρκα μάλλον μυρίστηκε
                            το λάγνο του ράμφος.

                            Παρατεταμένα κράζει.
                            Μαζεύονται αγέλη με τ'αδέρφια του.
                            Θεός χάρισε πλούσιο γεύμα στα όρνια.
                         
                            Ακούω να σέρνουν αλυσίδες.
                            Ποια χέρια να δέσαν άραγε;
                            Ποια όνειρα να πνίξαν;
                            Βήματα φρουρών ακούω...
                            όχι κραυγές ομήρων.

                            Το κελί μου σήμερα ήταν
                            πιο υγρό από τις άλλες μέρες
                            Ξύπνησα,μα δεν κατάλαβα...
                            ήταν νύχτα ή μέρα;

                            Κάτι μου λέει πως δεν κοιμήθηκα καν.
                            Πού είναι οι κρατούμενοι;
                            Δεν ακούω πια τα σπαρακτικά τραγούδια τους.
                            Γιατί μείναν οι κραυγές τους στ' αφτιά μου;
                            Τα μάτια στο σκότος συνηθίσαν, δε βλέπω πια...

                            Σκύβω νερό να πιώ απ'το δάπεδο του κελιού.
                            Αίμα γεύομαι. Αίμα μιας νύχτας που δεν είχε ξημέρωμα για όλους.
                            Μόνο για τους τυφλούς...