Τρίτη 20 Ιανουαρίου 2015

Je#suis#ypokritis

Πριν μερικά χρόνια έγραφα και συμμετείχα σε ένα φόρουμ. Το φόρουμ άγγιζε θέματα σχετικά με θρησκεία, μυθολογία και γενικότερα πνευματικής φύσης ζητήματα. Είναι κατανοητό ότι το φόρουμ αυτό αποτέλεσε και αποτελεί ακόμα και τώρα τεραίν συνεχών συγκρούσεων. Υπάρχουν κρούσματα γραφικότητας από όλες τις πλευρές, αλλά πάντα υπήρχε κάτι που άξιζε να διαβαστεί. Να τονίσω εδώ ότι το φόρουμ είναι ελληνικό, οπότε αναλογιστείτε πόσο χειρότερη γίνεται η κατάσταση. Αδαείς, αργόσχολοι, επιδειξιομανείς, άνθρωποι στις παρυφές της ψυχασθένειας και μερικοί παρακινούμενοι από την περιέργεια ή ενδιαφέρον ή ακόμα και από την ατόφια λαχτάρα για γνώση, όλοι συναντιούνταν σε εκείνο το χώρο.

Θα καταλαβαίνετε λοιπόν ότι υπήρχε μια ανοιχτή σύγκρουση ανάμεσα σε ανθρώπους υπέρ του Χριστιανισμού και σε ανθρώπους κατά αυτού. Για να μην μπερδευόμαστε, δεν ήταν πάντα η πίστη και μόνο ή η τάση για μηδενισμό της πίστης που έδινε κίνητρο στα μέλη να παίρνουν θέση στους διάφορους καυγάδες. Ένας από αυτούς λοιπόν λεγόταν Γιάννης. Ο Γιάννης αυτοδηλωνόταν ως υπέρμαχος της λογικής, του ορθολογισμού, κατά κάθε φανατισμού και θρησκείας. Πέραν του γεγονότος ότι ο ίδιος δεν διακατεχόταν από λογική όταν εξέθετε την επιχειρηματολογία του, πέραν του γεγονότος ότι οι αντίπαλοί του συνήθως δεν είχαν λογικά επιχειρήματα (κι έτσι νικούσε μάχες που δεν γίνονταν ποτέ ουσιαστικά), ο Γιάννης είχε ένα φοβερό αλαζονικό, εμπαικτικό και ειρωνικό υφάκι. Ήταν ένας τύπος που προσπαθούσε να φτύσει κάθε μη υλική προσέγγυση του κόσμου, σωστή ή λανθασμένη, και το έκανε με γλώσσα και κυρίως με ύφος καφενείου. Είναι από αυτούς τους τύπους που λέω κατσαπλιάδες.

Που λέτε λοιπόν, μια μέρα ένα νέο μέλος ήθελε να εκθέσει σε ένα θέμα τους λόγους για τους οποίους δεν πιστεύει στο Χριστό. Μεταξύ μας τώρα, η ανάγνωση κάποιων κειμένων, μια απλή λογική, η συνειδητοποίηση ότι ο θεός δεν μπορεί να είναι τόσο υποτελής στα πάθη του όσο τον παρουσιάζουν οι Γραφές και το απόλυτο ιστορικό κενό στην απάντηση του αν υπήρξε ο Χριστός είναι υπεραρκετοί λόγοι για να απορρίψεις το Χριστιανισμό και ως εκ τούτου και το μαγαζί που ονομάζεται Εκκλησία. Τέτοια πράγματα έλεγε πάνω κάτω ο νέος φίλος του φόρουμ μας. Ήταν γλαφυρός όσο θυμάμαι, αλλά δεν ξέρω... ίσως επειδή είχα κάνει παρόμοιες διαπιστώσεις καιρό πριν να μην εντυπωσιάστηκα. Ίσως έφταιγε που ο νέος σε εμένα προσωπικά δεν είπε τίποτα καινούριο. Αυτά που είπε τα ήξερα και ήδη ήμουν στην αναζήτηση για το επόμενο βήμα. Αλλά εντάξει, ο νέος δεν έφταιγε σε κάτι. Ήθελε να μιλήσει και επίσης, ποτέ δεν είναι αργά να στρέφεσαι προς τη γνώση. Το πρόβλημά μου δεν ήταν ο νέος. Ήταν ο φίλος μου ο Γιάννης. Ο τύπος αυτός αφού διάβασε τις απόψεις του νέου, το μόνο που βρήκε να του πει ήταν τούτο "Καλοσήρθες στην άλλη πλευρά φίλε μου".

Θυμάμαι ότι ως παρατηρητής διάβαζα το διάλογο αυτό. Στην απάντηση του Γιάννη σκάλωσα. Πρέπει να κάθησα και 5 λεπτά ψάχνοντας να του προσάψω το πιο βρωμερό και πιο ταιριαστό μπινελίκι. Θυμάμαι ότι απελπίστηκα εν τέλει γιατί δεν κατάφερα να βρω κάτι. Άφησα το συμβάν να περάσει, αυτό θα έκανα ούτως ή άλλως, απλά δεν είχα καν την ικανοποίηση να βρίσω.

Ο Γιάννης δε με εξόργισε επειδή ήμουν ιδεολογικός του αντίπαλος. Εν γένει θα έλεγα ότι και οι δύο στηρίζαμε τη λογική. Απλά η διαφορά μας βρισκόταν στο ότι εγώ όντως στήριζα τη λογική απέναντι στα θεϊκά ερωτήματα, ενώ εκείνος ήταν φανατικός. Ήταν ένας φανατικός, ένας εξαρτημένος που υποκρινόταν τον ελεύθερο. Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος έδωσε τόση αξία στο θεό του οποίου τόσο ένθερμα διακήρυττε την ανυπαρξία, που τελικά τον έκανε το ναρκωτικό του. Κάθε λογής φανατικός νοηματοδοτεί τον εαυτό του μόνο μέσω των "εχθρών" του. Ο φανατικός άθεος ανεβαίνει στα κάγκελα όταν ακούσει τη λέξη πίστη. Το εθνίκι κορδώνεται όταν ακούει για τους Πακιστανούς που του παίρνουν τη δουλειά (λες και θα δεχόταν να δουλέψει σε πεζοδρόμιο να καθαρίζει παρμπρίζ).

Ο φανατικός είναι φαρισαίος, δηλαδή κάλπικος, δηλαδή υποκριτής. Και υποκριτής μπορεί να είναι οποιοσδήποτε στηρίζει κάτι όσο έχει στα χέρια του μια πένα, μια ντουντούκα, πόσο μάλλον στις μέρες μας, ένα πληκτρολόγιο. Ο Γιάννης ήταν φανατικός άθεος, φανατικός φαρισαίος. Ήταν υποκριτής και ως υποκριτής βέβαια ήταν και ηλίθιος. Γιατί δεν αντιλήφθηκε ποτέ ότι το να τα βάλει με το θεό, με το να τον αποκηρύξει όπως θα ήθελε, δεν κάνει τίποτα επί της ουσίας. Είναι ένας άνθρωπος με τόσες εξαρτήσεις επί γης που δεν μπορεί να τις απεμπολίσει, το φαγητό, το ποτό, το κάπνισμα ίσως, η δουλειά, η μη δουλειά, τα λεφτά, οι συγγενείς, η γυναίκα, οι γυνάικες, τα παιδιά και η λίστα δεν έχει τελειωμό. Δηλαδή ο Γιάννης μας ζητάει να πιστέψουμε ότι μπόρεσε να πετύχει μια αρμονική σχέση με όλους αυτούς τους εξαρτησιογόνους παράγοντες του κόσμου και αφού ήρθε στην απόλυτη Νιρβάνα, τα έβαλε με το θεό και τον νίκησε. Και όχι απλά τον νίκησε, πέρασε και στην άλλη πλευρά. Και όχι απλά πέρασε στην άλλη πλευρά, κάνει και την υποδοχή, όπως κάτι γκομενίτσες κάνουν υποδοχή στα κωλόμπαρα και καλωσορίζει και τους άλλους "ελεύθερους" φίλους του στην "άλλη πλευρά".

Το θέμα μας δεν είναι ο Γιάννης, ούτε το αν κάποιος πρέπει να πιστεύει στο θεό ή όχι. Το θέμα μας είναι η υποκρισία. Μιλάμε για ένα μικρόβιο που ανέκαθεν κατοικούσε στις πιο ματαιόδοξες και σιχαμένες γωνιές της ανθρώπινης ψυχής. Πλέον το μικρόβιο έχει λάβει διαστάσεις μάστιγας των καιρών μας. Το ίντερνετ και ειδικά το facebook και ειδικά στην Ελλάδα τη λεβεντογέννα έχει δώσει άλλη ώθηση στο όλο ζήτημα. Έχουμε γεμίσει με φυντάνια στην Ελλάδα του 15'! Παντού, όπου κι αν στρέψεις το βλέμμα, ή καλύτερα όπου κι αν κλικάρεις, θα βρεις υπέρμαχους των διαφόρων ελευθεριών. Παντού, αόρατος γύρω μας, μέναιται ένας αγώνας υπέρ της ελευθερίας του λόγου, υπέρ των καταπιεσμένων φυλετικά, ιδεολογικά, σεξουαλικά κοινωνικών ομάδων. Και τον αγώνα τον κάνουν οι πολεμιστές του πληκτρολογίου και του ποντικιού. Έλα όμως που οι αγωνιστές αυτοί δεν ξέρουν για τι μάχονται, έλα που έχουν μνήμη χρυσόψαρου και έλα που τελικά η δημοσιότητα ενός γεγονότος υπερνικά κατά κράτος την κοινωνική τους υπερευαισθησία!

Οι υποκριτές έχουν ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα. Ακολουθούν πάντα αυτό που προστάζει ο εκάστοτε πολιτικός ορθολογισμός. Πρέπει να δέιχνουν μια ανθρώπινη πλευρά, μια ευαίσθητη πτυχή του εαυτού τους προκειμένου να γίνουν συμπαθείς, να μην έρθουν σε σύγκρουση με το κοινό αίσθημα που κυριαρχεί σε κάθε περίσταση. Και το επικρατών κοινό αίσθημα συνήθως διαμορφώνεται από τα διάφορα γεγονότα. Θάνατοι, τραγωδίες, ατυχήματα, αιματηρές ιστορίες με έντονο συμβολισμό για ευνόητους λόγους είναι πάντα στις πρώτες επιλογές. Το δίπολο του πληγωμένου αδύναμου και του κακού δυνατού που στέκεται από πάνω με αλαζονικό χαμόγελο είναι κλασσικό σχήμα. Είναι θέατρο και μάλιστα καθόλου πρωτότυπο. Τα σκηνικά είναι πάντα τα ίδια, όπως και οι ρόλοι και το σενάριο. Μόνο οι μούρες, τα μέρη και τα ονόματα αλλάζουν.

Και τα περιστατικά υποκρισίας στην Ελλάδα, ειδικά τα τελευταία χρόνια δίνουν και παίρνουν. Σαν χθες θυμάμαι τόσους Έλληνες να αγανακτούν και να κράζουν από τα προφίλ τους (λες και τα διάβαζε κάποιος που θα έπρεπε να τα διαβάζει) την κυβέρνηση για το κλείσιμο της ΕΡΤ (πού το θυμήθηκε ο πούστης θα λένε τώρα μερικά χρυσόψαρα). Συναυλίες αλληλεγγύης, αριστεροφαμφαρισμοί, διαμαρτυρίες, φουλ προώθηση του θέματος από τα media και αυτό δεν είναι καθόλου άσχετο. Κανείς όμως δεν είπε τότε ποιο ήταν το βασικό. Ότι πλέον κάποιοι άνθρωποι, είτε ήταν κηφίνες είτε όχι πλέον ήταν άνεργοι, έστω και για κάποιο διάστημα. Δεν υπήρξε καταπίεση του δικαιώματος του λόγου, και εξάλλου  μιλάμε για την κρατική τηλεόραση παίδες, μη ξεχνιόμαστε, σαν να λέμε ότι κλείνει το στόμα του ο καταπιεστής. Αλλά και αν πάρουμε σαν πρόβλημα λοιπόν την ανεργία και όχι τη φίμωση, πάλι εκεί χωμένοι είστε καλοί μου υποκριτές. Διότι κανείς δεν έδωσε βάση ποτέ και με τόση ένταση σε άλλες τόσες περιπτώσεις ανθρώπων που από τη μια στιγμή στην άλλη βρέθηκαν στην ανεργία. Αλλά έτσι είναι ρε κωλάνθρωποι, οι υπόλοιποι 1.000.000 άνεργοι δεν ήταν μουσικοί στην ΕΡΤ και δεν τους τράβαγε μια κάμερα να κλαίνε ενώ τραγουδούσαν τον εθνικό ύμνο. Παραδεχτείτε το. Δε σας θορύβησε η ανεργία, σας θορύβησε μια κάμερα και μερικά δάκρυα, αληθινά δάκρυα ίσως, αλλά σε καμία περίπτωση δικά σας δάκρυα.

Είστε χρυσόψαρα κύριοι Έλληνες, είστε υποκριτές, από τους χειρότερους του είδους θα έλεγα και βέβαια απευθύνομαι στους ανθρώπους νεαρής ηλικίας. Οι άλλοι είναι καμένα χαρτιά, τους έχω γραμμένους. Συγκρίνετε τις σκατόφατσές σας με τις φάτσες των πολιτικών όταν πριν μερικές μερούλες πριν ξεκινήσουν να κλάνουν απ' το στόμα (μιλάνε) έλεγαν "Θα ήθελα αρχικά να εκφράσω την οδύνη μου για τον χαμό τον ανθρώπων στην Αδριατική". Μη σου πω ότι τα μέσα διέκοψαν την προεκλογική περίοδο για κανά δυο μέρες (βρήκαν κι αυτοί μέρες να ταξιδεύουν). Κάνατε τη σύγκριση; Επειδή είστε δειλοί και δεν το δέχεστε θα σας πω εγώ λοιπόν ότι τους μοιάζετε, τους μοιάζουμε.  Δεν έχετε κάτι που να σας κάνει ποιοτικά ανώτερους από την Τρέμη, τον Πρετεντέρη, την Τατιάνα ή τη Μανωλίδου. Τουλάχιστον αυτοί σας πετάνε υποκρισία στα ίσα στη μάπα. Έχετε τα μούτρα και κρίνετε ενώ η μόνη διαφορά είναι ότι αυτοί υποκρίνονται μπροστά στην κάμερα. Εσείς υποκρίνεστε μπροστά στα μάτια των συνανθρώπων σας, υποκρίνεστε εις βάρος των εαυτών σας. Για την ακρίβεια είστε πολύ χειρότεροι από αυτούς που κράζετε. Νομίζετε ότι είστε φιλάνθρωποι, αλληλέγγυοι, ελεύθερα πνεύματα, φεμινιστές (vol.2 κιόλας), ομοφυλοφιλό-φιλοι, προοδευτικοί και ιδεολόγοι. Πρώτον, την ποιότητα ενός ανθρώπου δεν την καθορίζουν τα πιστεύω του και πόσο μάλλον τα λόγια του, αλλά οι πράξεις και μόνο. Δεύτερον και κατά πολύ σημαντικότερον, όσο με λέξεις στηρίζετε αυτό που πιστεύετε, δηλαδή όσο παρλάρετε και μόνο, δεν είστε τίποτα άλλο παρά λέξεις, κοινώς δεν είστε τίποτα. Οπότε, οι δηλώσεις, τα μανιφέστα, οι ιδεοληψίες και οι αερολογίες δεν γίνονται για να διαδώσουν κάποια αλήθεια αλλά απλά για να δημιουργήσουν μια εντύπωση, ότι κάτι είστε. Λέτε λοιπόν ψέματα και με ψέματα προσπαθείτε να παραστήσετε κάτι που δεν είστε. Αυτό λοιπόν ονομάζεται υποκρισία και μάλιστα stricto sensu.

Το χειρότερο όμως με τους υποκριτές είναι ότι πάντα κοιτάνε το δέντρο και δε βλέπουν το δάσος. Αυτό τους αναγάγει πλέον στο επίπεδο των υπανθρώπων. Και ας ήταν έτσι αν τουλάχιστον επέλεγαν οι ίδιοι συνειδητά να κοιτούν το δέντρο. Τα ΜΜΕ κατευθύνουν το βλέμμα ακόμα και των πιο wannabe "αντικοινωνικών" και "αντιδραστικών" νεαρών κομματιών της κοινωνίας μας. Μοιάζετε με το μάτι του Σάουρον που είχε το δαχτυλίδι κάτω από τη μύτη του και κοιτούσε τη μάχη μπροστά από τις πύλες της Μόρντορ ανάμεσα σε Orcs και Men of the West (μμμ... of the West ε...). Εδώ την πάτησε κοτζάμ άρχοντας του σκότους, εσείς νομίζετε είστε πιο μαγκάκια.

Και ναι αγαπητοί μου υποκριτές, στρέψατε το βλέμμα από την πραγματικότητα επειδή δεν σκέφτεστε και τα μέσα ξέρουν να το εκμεταλλεύονται άριστα αυτό σας το ελάττωμα. Κοιτούσαν το δέντρο όσοι φίλα προσκείμενοι και μη στην αναρχία διαμόρφωναν πολιτικές πλατφόρμες στηριγμένοι στο θάνατο του Γρηγορόπουλου (χρυσόψαρα on alert) to 2008. Ας ραγίσουμε λίγο τα σύμβολα. Ο Κορκονέας δεν ήταν η κρατική καταπίεση. Ο Κορκονέας ήταν ένας μαλάκας με ψυχολογικά, κόμπλεξ και όπλο στο χέρι. Ο Γρηγορόπουλος δεν ήταν ήρωας. Ήταν γκαντέμης, ένα λάθος άτομο σε λάθος μέρος τη λάθος στιγμή. Και αν σας θορυβεί το γεγονός ότι πέθανε μόλις στα 15-16 του, δεν έχω να πω πολλά. Κάποια χιλιόμετρα νοτιότερα της Ελλάδας, υπάρχουν χιλιάδες παιδιά που γεννιούνται τη στιγμή αυτή που με διαβάζετε, και στατιστικά δεν θα προλάβουν να φτάσουν ούτε τα 5. Αλλά είπαμε, είστε χρυσόψαρα, είστε στρουθοκάμηλοι, κοιτάτε το δέντρο στα Εξάρχεια και χάνετε το δάσος στην Αφρική.

Πιθανόν να είμαι ένα ανάλγητο γουρούνι. Το ζήτημα όμως είναι ότι όλοι εσείς οι υποκριτές δεν είστε ευαίσθητοι όπως θέλετε να πιστεύετε. Θέλετε απλά να ικανοποιήσετε τον εγωϊσμό σας ο οποίος πού και πού θέλει να σας επιβεβαιώσει ότι δεν είστε κι εσείς ανάλγητα γουρούνια. Βλέπετε δεν μπορείτε να διαχειριστείτε αυτή την αλήθεια και αν έρθετε αντιμέτωποι μ' αυτή θα κατερεύσετε guarantee. Και η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν σας πόνεσε πραγματικά η πληγή του διπλανού, ποτέ δε νιώσατε το σφίξιμο στο λαιμό που νιώθει κάποιος όταν κινδυνεύει να χάσει τη δουλειά του, το σπίτι του, τη ζωή του. Και το γεγονός ότι "συμπάσχετε" μόνο στα λόγια και στις δηλώσεις, αυτό ακριβώς επαληθεύει. Από την άλλη απολαμβάνετε την επιβεβαίωση από τους ομοϊδεάτες φίλους σας (αφού μέχρι εκεί σας παίρνει να εκθέτετε τις απόψεις σας), τα συγχαριτήρια, τα μπράβο, τα likes, γενικά τα πληρωμένα χειροκροτήματα.

Η αλήθεια είναι, φίλοι μου υποκριτές, ότι δεν έχετε καρδιές γεμάτες ζεστασιά, έτοιμες να δώσουν. Έχετε απλά υπερτροφικά, παχύσαρκα ΕΓΩ και πρέπει να βρείτε "φίλους" να τα ταϊσουν γιατί φοβάστε τις αλήθειες και συνήθως όταν είσαι μόνος σου και το ΕΓΩ σου πεινάει, τότε αρχίζει να σου λέει αλήθειες. Η αλήθεια φίλοι μου είναι ότι τα γεγονότα έρχονται και φεύγουν, άνθρωποι πεθαίνουν, τραγωδίες συμβαίνουν κι εσείς κοιτάτε με ένα αγελαδινό βλέμμα τις εξελίξεις. Θίγεστε σαν κυράτσες τελευταίας διαλογής. Μοιάζετε με το Μικρούτσικο όταν εκρήγνειται που βλέπει τους καλεσμένους του να βρίζονται λες και είναι στο πεζοδρόμιο, σαν το Λιάγκα όταν έδειχνε στα παράθυρα των ειδήσεων τα βυζιά της η Χειλουδάκη. Σας ενοχλούν οι βρισιές και τα βυζιά και όχι η κατάντια των ανθρώπων. Δε σας πειράζει που είναι πεταμένοι, τους χρειάζεστε, για να νιώθετε εσείς λίγο καλύτερα, όπως ακριβώς χρειάζεστε και τους επαίτες στους δρόμους, για να θυμάστε ότι "υπάρχουν και χειρότερα".

Και για το τέλος. Αυτό που έγινε πρόσφατα στο Παρίσι δεν σας προσέβαλε ποτέ, δεν προσέβαλε το δικαίωμά σας στην ελευθερία του λόγου. Δεν είστε Charlie, είστε υποκριτές που σας χάλασε την ησυχία ένας λοβοτομημένος αρχίδας με το παρουσιαστικό του Jamal του μπασκετμπολίστα. Πλήρωσαν λέει το τίμημα της ελευθερίας του λόγου. Στη Γαλλία ζούσαν μαλάκες, όχι στην Καμπούλ. Αλλά έτσι είναι, άνθρωποι που δεν έχουν βιώσει ποτέ την καταπίεση σπεύδουν πρώτοι να μας δείξουν τους "αληθινούς τυράννους", τους "αληθινούς εχθρούς". Πολύ ευαίσθητους κώλους έχετε εδώ στην ελληνική Δύση. Το Παρίσι δε θα σας αλλάξει, όπως δε θα αλλάξει και τη ζωή αυτών εδώ.


Αλλά ξέχασα ρε φίλε. Αυτοί δεν είναι Γάλλοι, ούτε πολιτισμένοι Ευρω-πέη, ούτε ασχολούνται τώρα μαζί τους τα μέσα και πάνω απ' όλα δεν μάχονται υπέρ της Ιεράς Ελευθερίας του Λόγου. Κι ας πεθαίνουν κάθε μέρα.



1 σχόλιο: